Los Angeles Yolu Arthur Bandini Destan #2 John Fante
Eserlerinin çoğunda çocukluk ve gençlik dönemlerini anlatan John Fante, bu 'Los Angeles Yolu' kitabında da babasının ölümünden sonra geçirdiği herhangi bir geçiş döneminde, yaşadığı ve tahammül edemediği yaşam koşullarını anlatır. Bu koşullardan kaçış yolu yine ipe sapa gelmeyen hayalleridir. Bandini dizisinin birincisi mi veya ikincisi mi olduğunu şimdi emin olamadığım bu kısa romanda Fante'nin sadist ve ırkçı kişiliğine de şahit oluyoruz, devam eden kitaplarda ise şiddetin dozajı biraz düşüyor. Okuduğunuz romanlarda dürüstlükten ve naiflikten ödün verebiliyorsanız tavsiye edeceğim...
Arturo Bandini dörtlemesinin ikinci kitabı Los Angeles Yolu. Los Angeles Yolu aslında yazarın 1933 yılında yazdığı ama ancak 1985 yılında yayınlanabilen ilk kitabı. Bu kitap da Arturo Bandini ergen yaşlarda ve yazar olma hayalleri kuruyor. John Fante'nin gerçek hayatta yaptığı gibi bir balık fabrikasında çalışıyor ve her fırsatta Nietzsche, Schopenhauer gibi filozofları okuyor. Balık fabrikasından önce çalıştığı markette tuvalette Nietzsche okurken yakalanıyor patronu tarafından ve kovuluyor. Kitapta özellikle cahillikle ve yobazlıkla suçladığı kız kardeşiyle girdiği tartışmaların yer aldığı bölümler insanı gülümsetiyor. Daha önce okumuş olduğum Toza Sor ve Bahara Kadar Bekle Bandini kadar beğenmesem de Bandini severlerin okuması gerekir diye düşünüyorum.
Arturo Bandini'nin ergenlik bunalımlarını konu alan kitap olay kurgusu ve örgüsünden çok kahramanın hayallerinden oluşmakta. Bence serinin tek vasat kitabı. Fakat bu kitaptaki tatminsizlik "Toza Sor" kitabında fazlasıyla telafi edilmiş.
Sapkınlıkla, entellik arasında gidip gelen hatta her ikisini harmanlayıp hayatı sorgulamaya geçen bir adamın (Bandini) öyküsünü ele almakta kitap. Fante'nin karanlık tarafının başlangıcını oluşturuyor. Sonraki kitaplarda da başkarakter olacak Arturo Bandini'yi ilk defa burada görüyoruz. Karakteri ileri kitaplarda otursa da tam bir ergen davranışları sergileyen, hiç bir kurala bağımlı kalmayan, inanç konusunda sorgulayıcı fakat bir o kadar da kendi doğrularına bağımlı bir karakteri gözler önüne sunuyor.
Kitaptan 259 Alıntı
“Başımı kaldırdım. Gün ağarmak üzereydi. Oda sise boğulmuştu. Soba sönmüş, ellerim uyuşmuştu. Kalem tutan parmağım su toplamıştı. Gözlerim yanıyordu. Sırtım ağrıyordu. Soğuktan kaskatı kesilmiştim. Ama hiç bu kadar iyi hissetmemiştim kendimi.”
Los Angeles Yolu, John Fante (Parantez)
“Yüreğim. Göğsümden fırlayacakmış gibi atmıyordu artık, büzülüyordu, karanlığın içine süzülüyordu benimle birlikte. Annem. Panik içinde seyrediyordu beni, konuşmaya korkuyordu, delirdiğimi düşünüyordu.”
“Kendimden o kadar nefret ediyordum ki kendimle ilgili en kötü şeyleri düşünmeye başladım. Sonunda o kadar rezil duruma düştüm ki uyumaktan başka çarem kalmadı. Saatler sürdü uykuya dalmak. Batıdaki sis tabakası incelmeye başlamıştı, doğu siyah ve gri görünüyordu.”
“Var gücümle çalışıyordum çünkü iş bunu gerektiriyordu, pek şikayet de etmiyordum, şikayet etmeye zaman bulamıyordun zaten. Genellikle makinenin başına dikilip konserve kutularını yönlendiriyor, para ve kadın hayalleri kuruyordum. Zaman daha çabuk geçiyordu hayal kurduğunda.”
“Çocuklar bir süre beni seyrettikten sonra manyağın teki olduğuma karar verip işe koyuldular. Kimse bir şey söylemedi. Dakikalar geçti. Bir saat sonra Eusibio beni dirseğiyle dürttü.”
“Saat tam dokuzda zil çaldı. Telaşla Felsefe bölümüne gidip rastgele bir kitap kaptım. Bir Nietzsche daha: İnsan ve Süper insan. Etkileneceğinden emindim. Damgalamadan önce birkaç sayfasını çevirdi.
“Tanrım!” dedi, “ne biçim kitaplar okuyorsun!”
“Bu da bir şey mi,” dedim. “Asla boş kitap okumam.” Gülümsedi ve iyi geceler diledi.”
“Yatak odasından annemin yumuşak horultusu geliyordu. Canıma kıymak geldi içimden, bunu düşünürken uyuya kaldım.”
Gözlerimiz buluştu, gülümsedi; bakmak istiyorsan bak, yapabileceğim bir şey yok, ama yüzüne bir tokat yerleştirmeyi isterdim doğrusu, diyen bir gülümseme.
“Yüzündeki gülümseme büyüdü, arzu edersem yanına gidip fikrimi söylemeye davet ediyordu beni; iki benzer ruhtuk, o ve ben. Kılık değiştirdiğimi, sürüden olmadığımı, görünümümün altında yatan derin ve önemli kişiliğimi fark etmişti kuşkusuz.”
“Çocuklar şaşkınlıkla bakıyorlardı bana makinenin başından. Aptal gibi hissettim kendimi. Yerime geçtim. Suçluyorlardı beni gözleriyle, kapıya harikulade bir kuşu öldürmek için koşmuşum gibi.”
