“Huzur”
Değerli yazarım Ahmet Hamdi Tanpınar’a karşı “3S” barındırıyorum; sevgi, saygı, sempati..
Gerçek edebiyat budur.
Aşk romanı sanılır, içinde dünya düzeninin ve yeni kurulan bir medeniyetin nasıl şekillendiğinin akıbetini okurken bulursun kendini.. Aralara serpiştirilen her bir fikirde bulursun hayat bütünlüğünü oluşturan parçaları, hüzünleri, vazgeçişleri...
Bu kitabın ismi “Huzur” ama huzur dolu bir kitap okumamız için yazılmamış aksine huzur arayışı içerisinde geçen “huzursuzluk” sancısı işlenmiştir.
Kitabı okurken eski Türkçe kelimeler için sözlük kullanmadım ama şahsi düşüncem kullanmak gerekirdi.
“Saatleri Ayarlama Enstitüsü” hayranı bir okur olarak ben, değerli yazarımız Ahmet Hamdi Tanpınar için derin bir sevgi, derin bir saygı ve dahası empati/sempati benzeri duygular içerisinde olduğumu girişte ifade etmiştim. :)
Sadece bu da değil; Türk Edebiyatının nitelik anlamında en dolu insanı da olduğunu düşünüyorum. Yazarda musiki/ tasavvuf bilgisi ile Doğu/ Batı yazın eserleri konusunda o kadar geniş bir bilgi birikimi ile karşılaşıyoruz ki hayranlık duymamak elde değil..
Kitapta bizlere tüm bunların karması ve naçizane hüzünlü bir aşk sunuluyor.
Birçok karakter vardı fakat ben en çok bir yan karakterden etkilendim: İhsan
Bence yazar kendi fikirlerini de “İhsan” karakteri üzerinden anlatmış. (Bknz. s. 99)
Kadına bakış açısını yansıtan düşünceleri de sayfa 140’da buldum ve takdir ettim. Böyle düşünen yazarların geçmiş dönemlerde yaşaması ne büyük lütufmuş biz edebiyat severler için.
Kitabın akıcı olduğunu söyleyemem dili evet ağırdı, anlamak ise tamamen yazara duyulan dopdolu bir “sevgi” ile alakalıydı.
Kitabı okuma sürecim boyunca çok değişik müzikler dinlemekle birlikte bu kitabın en iyisi sessizlikte okunması gerektiğini anladım, önerim bu yöndedir.
Değerli yazarımı özlediğim ilk an, bir sonraki kitabı ile buluşmak üzere, kapatıyorum... :)
Huzur 
Ahmet Hamdi Tanpınar
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.