İnsanın kendi nefsinden nefret etmesi kadar dünyada azap verici bir şey yoktur sanıyorum! Yıllarca rollerine, yalanlarına aldandığımız bir arkadaştan -adiliğini, alçaklığını sezince- hemen ayrılırız. Aşkta da böyle... Mabut gibi taptığımız vücudun bile lekesini keşfedince birdenbire soğur, hatta ona düşman kesiliriz. Fakat kendimize... Ne yapabiliriz? Hiç!
Ahlak anlayışının ruhumuzda tutuşturduğu iyilik, doğruluk, güzellik ideali yavaş yavaş kararır. Bu üç alevli eserin meşalesi sönünce artık karanlık bir çöle düşeriz. Halbuki hayvanlık ne üzüntülü bir yaşayıştır! Kavramsız, gayesiz, sevgisiz, kutsalı olmayan bir hayat! "İyi" yok, "doğru" yok, "güzel" yok...
İşte bugün benim de ruhumdaki ilahi meşale söndü. Serseri bir hayvanım! Üzüntülü, kederli, ümitsiz bir hayvan! Bu karanlığa düşüşüm irademle olmadı. İrade dışı...
Sayfa 55
·
3 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.