Ramazan ayı için hedeflediğim ilk kitap, Son Düzlük’tü. İbrahim Tenekeci’ye sıkça rastlıyordum, gerek bir kaç satırlık şiirleriyle sosyal medyada gerekse dergi sayesinde. Bu eseri deneme türünden. Kısacık yazılarıyla bizi bize nasıl da güzel anlatmış diye hayret ettim. Bazı sayfalarda onunla bir anıya eşlik ediyor, bazı sayfalarda haklı eleştirilerde bulunuyor, bazı yerlerde ise kendimizi de eleştiriyoruz. Kâh bir anıya üzülüyor, kâh bir yerde gülümsüyoruz. Şahsen ben çok sevdim yazarın üslubunu. Belki de bizi bize çarpıcı örneklerle anlattığı içindi bu beğenim. En beğendiğim yazısı ‘Köye Giden Çocuklar’dı, beni çocukluğuma götürdü.
Okuyacak olanlara şimdiden keyifli okumalar.