Yaklaşım kesinlikle yanlış. Hangi çocuk öfkelendiğinde kendi kendine anlamlı şekilde öfkesini geçirebilir? Küçücük çocuğa öfkesinin geçmesini bekletip, onu tek başına öfkesiyle bırakmak nedir ya? Önce öfkesinin sebebini anlatmasına izin verilmeli. Fırsat tanınmalı çocuğa. Öfkesini bastırmak yerine. Gelelim düşünme köşesine. Sadece bu alanda çocuk dışlandığını hisseder. Üzerinde baskı oluşur. Sadece karşı taraf büyük diye onun istemediği davranışı yapıyor diye cezalandırılmak! Ne kadar saçma! Çocuk bastırılıyor. Sonra bu bastırılmış çocuklardan ileride düşüncesini, kendisini savunmasını nasıl bekleyeceksek! Kitapta bahsettiği negatif disiplindir. Bu disiplinin birde pozitifi var. Kitabı ve yaklaşımları hiç beğenmedim. Kesinlikle okumak vakit kaybı. Eğer okumadıysanız Harvey Karp'ın kitabını bir de okuyun (mahallenin en mutlu yumurcağı). Daha gerçekçi ve işe yarayan çözümlerle karşınızda.