Mevlana olduğu yere düşüp bayılmıştır: Geceye doğru "Şems... Şems.." diye sayıklayarak uyanır. Başında sadece oğlu Sultan Veled vardır. Babasının elinden tutarak ağlamaktadır. Mevlana ceviz işlemeli sandığın açılmasını ister. Sultan Veled sandığı açtığında kana boyanmış Feraceyi görür. Bu Feraceyi kim koydu buraya diye şaşkınlık içerisindedir. Mevlana Feraceyi yüzüne sürerek koklar, ağlar, ağlar. Beni yanına al Şems. Sensizliğe takatim kalmadı. Hayat hodbin. İnsanlar dersen hayattan daha hoyrat. Cennetin kapısı senin kalbinden geçiyordu ey Şems. Şimdi bütün kapılar ömrüme sürgülü. Aşk bizi birleştirmişken hangi ölüm geri çevirebilir ki bizi! Ey dizinin dibinde sabahladığım Şems! Bizim birbirimize söylediğimiz güzel sözleri, şu beli bükülmüş gökyüzü saklar. Bir gün gelir taşımaktan yorulur da sırları yağmura fısıldar. İşte sağanak sağanak yağan o yağmurlar aşkın gözyaşlarıdır. Şems'in şehit edilmesinden bir kaç hafta sonra Mevlâna onun kokusunu almak için dergahtaki odasına girer. Taş duvarlar, tahta sedir, Acem kilimi ne varsa her şey Şems korkmaktadır. Duvardaki bir levhayı fark eder, daha önce görmediği sanki bir gece önce duvara asılmış bir levhadır. Yazıyı okur. Feryat figan ağlayarak odadan avluya atar kendini. Şems ve Mevlâna hakkında yazılmış bir çok kitap var. "Aşkın Gözyaşları' nda başka bir güzellik var. Sanki zaman zaman Mevlana ve Şems ile hemhal oluş var. Dil ve anlatım aşka yakışmış. Yalınlıktan ve sığlıktan uzak; derin ve etkileyici bir kitap

Aşkın GözyaşlarıSinan Yağmur · Karatay Akademi · 201018,9bin okunma

··

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Rifat