Türkçülük-Turancılık düşüncesinin temel figürlerinden olan Nihal Atsız; Osmanlı Devleti'nin son yıllarına, Cumhuriyet'in ilk yıllarına tanıklık etmiş. Gençlik döneminde Türkçülük'ü kendisine ülkü edinmiş ve ateşli bir savunucusu olmuş. Türk Tarihinde Meseleler kitabı, Nihal Atsız'a göre, Türk tarihinin ve kültürünün "aslında" nasıl başladığına yönelik tarihi bilgiler içermekte ve yine Atsız'a göre, gerçek Türk tarihini aktarıyor. En başta, Türk tarihi denilince yalnızca Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti'nden bahsedilmesinden oldukça rahatsız. O, Türk devletinin 1040 yılında Dandanakan Savaşı ile kurulduğunu ve bugüne kadar aralıksız geldiğini savunuyor. Okullarda verilen eğitimi bu yönden yetersiz buluyor ve çocukların, gençlerin yanlış bir milli şuur ile büyüdüğünü, üstelik tarihin eksik ve yanlış öğretilmesinden kaynaklı milli bir bilincin oluşmadığını dile getiriyor. Milli tarihin bir karışıklık içinde olduğunu ve tarih konusunda dil ve fikir birliğinin bulunmamasının manevi bir rahatsızlık doğuracağını, gelecek için fesat tohumlarının atılmasına sebep olacağını ifade ediyor. Türklerin 16 devletinin uydurma ve masal olduğunu belirtip "otuz yüzyıllık tarihimizde biz iki devlet kurduk: Asıl anayurttaki Türkistan ve Önasyadaki bizim devletimiz" şeklinde bir cümlesi bulunuyor. 16 devlet kurmuş olsak bile, bunun övünülecek bir şey olmadığını, aksine bu durumun istikrarsız bir devlet geçmişimizin olduğunun kanıtı olacağını da defalarca belirtmiş. Dinin işin içine girmesi ile Türk devletinin öz mefkuresini yitirdiğinden bahsederek, Türk-İslamcı kavramının karşısında olduğunu göstermiş. "Türkler'e milli mazisini unutturan önce maniheizm, sonra da İslamiyet olmuştur." Ancak Osmanlı padişahlarına ve yaptıklarına olan bir iki istisna dışında koşulsuz övgüsü kafamı karıştırmadı değil. Kitapta milli aktörlerden ve onlar hakkındaki yanlış süregelmiş bilgilerden bahsetmiş bolca. Üzerinde en çok durduğu isimler, Cengiz Han, Timur ve Abdulhamid Han. Dikkatimi çekense, Nihal Atsız, Atatürk'ten zaman zaman bahsetse ve askeri kişiliğini takdir edip milli kahraman olarak nitelendirse de ne Vahdettin ne Abdulhamit kadar yazılarında yer vermemiş. Sürdürdüğü mefkure, bir Türk Cihan Hakimiyeti. Bunun yavaş yavaş olsa da, uygun zaman ve koşullarda yerine getirilmesi gerektiğine gönülden inanıyor. Atsız, kan dökülmesinden asla rahatsız değil, bayrakların ve toprakların kan döküldükçe kimlik bulacağını belirtiyor. Bir milletin tarihindeki en şanlı günlerin en kanlı olanlar olduğunu ileri sürüyor. Dönemin milli eğitim bakanlığını yerdikçe yermiş: icraat değil edebiyat yapmak ile meşgul olduklarını ve "Nazım Hikmet gibi vatan hainlerini kahraman olarak göstermelerinin ilericilik adı altında alçaklık" olduğunu söylüyor. Diğer yandan zaten çok şikayetçi olduğu milli eğitim müfredatı bir yana, bir takım öğretmenlerden de oldukça rahatsız. "Bir öğretmenin kafasında Marx, Lenin, Mao gibi hastalıklar varsa o öğretmen kaybedilmiş demektir. (...) Demek ki eğitim reformu için binlerce öğretmeni feda etmekten başka yol yoktur. Güç iş. Fakat yapılmalıdır." Söylemeliyim ki, bu kadar keskin bir dil beklemiyordum. Ziya Gökalp de bildiğiniz gibi Türkçü-Turancı bir şahıstır. Onun kitaplarında da benzer yaklaşımlarla karşılaşmama rağmen Atsız'a göre daha ılımlı bir dil sezinlediğimi fark ediyorum şimdi. (Gerçi, Nihal Atsız, Ziya Gökalp'in güttüğü gayeyi şereflice bulurken, onu iyi bir şair olarak bulmuyor ve yaptıklarının eksik olduğunu düşünüyor.) İnsanların neyi neden düşündüğünü, hangi olguyu neden ülkü olarak benimsediğini en iyi kendi yazdıkları kitaplardan çıkarımlar yaparak anlayabileceğimi düşünüyorum. Belki bu derlenen yazılar art arda geldiği için belki de gerçekten öyle olduğu için, bilemiyorum, radikal, keskin ve faşizan bir aktör olduğu fikrini edindim. Ama henüz benimsemedim, emin olabilmek veya yanıldığımı görebilmek için Nihal Atsız'ın diğer kitaplarını da okumalıyım.

Türk Tarihinde MeselelerHüseyin Nihal Atsız · Ötüken Neşriyat · 20181,830 okunma

·

107 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.