Ahmed Arif sevmiş, bir Leylâ'yı, 'Zalım Leylâ' sını kendi tâbiriyle.. Sevmekten öte, çok çok sevenlerin ötesinde... Hasretinden Prangalar Çürütmüş Leylâ'sı için. Hem de mecazi bir anlamla değil. Bir değil bin kere yıkıla yıkıla.. Yüreğinde küçücük bir umut taşıyarak.. Kendi karanlık acı dolu dünyasının, kapkara odasından sızan; en ufak bir kapı deliğinden misali sızan ışığa doğru bakarak umut sızıntısı bir heyecanla.. Yani o sızan ışığı olan Leylim'i, Leylâ'sını. "Gözlerinden Öperim" diye noktaladığı mektuplarının çaresizliğinden edeple..
Özellikle sürgün döneminde işkence, acı, ızdırabla dolu geçen günlerinde sadece Leylâ'sına tutunmuş. Sevdasına karşılık alamasa da çok sevdiği kadın onu dostça, arkadaşça görmesine rağmen.. Evlendiği eşi Mehmed'e selamlarını gönderip, mektuplarında hürmetler sunması ve yüreğinde bıçak yarasından daha şiddetli acılarına mavi gökyüzünü şahit tutarak hem de.. Mektuplarında öyle duygu yüklü cümleler var ki; Ahmed Arif'in sevdasının ne kadar çıkarsız, yalansız ve çaresiz kalışının altında yaşadığı ızdırabını Leylâ'sına hissettirmek istememesi hiçbir cümleye sığmaz.O'nun bir nebze bile üzülüp, ah çekmesini istemeyişi, tüm karşılıklı veya karşılıksız sevenlere ibret dolu ibrettir Ahmed Arif.. Mektuplarını en çok Ankara'ya göndermiş Leyla'sı orada olduğu için.. Sonra da İzmir'e taşınınca, yine yazıp devam ettirmesinin ardından son olarak İngiltere'ye gittiğini duyar gazetelerden. Ve son mektubunu kaleme alıp mektuplarına son vermesi bende tarif edemediğim bir acı yumağı oluşturdu kitabın sonunda.. Çıkardığı on dört şiirlik tek şiir kitabıyla bizlere şiirlerini yazmak için ne kadar emek verip, kelimeleri ve dizelerini yürek gergefinde defalarca kez dokuduğunu ispatlıyor ilmek ilmek.. Leylâ Erbil'e yazdığı mektuplarda bizlerde şahit olduk..
Kitap okunsun, tavsiye vereyim diye zaten incelemeyi yazmadım. Birçok kitap sevdalısı arkadaş zaten okumuş. Sitede binlerce alıntısı, iletiler mevcut. Ama Ahmed Arif gibi önemli bir şaire; yani kendi deyimiyle 'namus işçisi', 'yürek işçisi' olan Ahmed Arif'e birkaç satırda ben yazmak istedim. Tâbi benim kalemimin gücü yetmez onun hayatı boyunca imtihanı olan sevdasının ulviliğine.. Tertemiz bir bebek kalbi gibi saf olan Leylim'ini yazıp anlatmaya.. Et-beden-ten hesabı gütmeden, gözlerinden bir türlü öpemediği, kavuşamadığı, sarılamadığı çocuksu sevdasına...
"Yangınlar,
Kahpe fakları,
Korku cığları
Ve irin selleri, aç yırtıcılar,
Suyu zehir bıçaklar ortasındasın.
Bir cana, bir başa kalmışsın vay vay!
Pusatsız, duldasız, üryan
Bir cana bir de başa
Seher vaktı leylım - leylım
Cellat nişangâhlar aynasındasın.
Oy sevmişem ben seni.."
Ahmed Arif
youtu.be/xJpqCUTFaoc
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.