Bu kitap benim ilk Peyami Safa kitabim. Kitabı elime aldığımda ilk önceliğim kapağını incelemek oldu. Peyami Safa'nın kitaplarının bu yeni kapak tasarımlarını çok ama çok sevdim. Her yerde bir incelik... Her yerinde bir anlam... İçeriği hakkında daha önceden araştırma yapmıştım bu yüzden "hastane - hastalık" temasına kendimi alıştırmıştım. Bu kitabı alış sebebim şükretmeye vesile olmasıydı ve yakın zamanda vefat eden liseden arkadaşım = kardeşim'in 4 yıldır yaşadıklarını bir nebze de olsa anlayıp kendime çeki düzen vermekti. "Kendimi çok sevdiğim an, kendime çok acıdığım an." diyen Peyami Safa bize ne güzel acziyetimizi anlatıyordu. Kitaptaki psikolojik tasvirler beni kitaptan biri yaptı. Sanki ben de kitabın içindeydim. Bu kitabın, yazarın hayatından izler taşıdığını düşünüyorum. Çünkü bu kadar ayrıntıyı, o olayları yaşamayan birinin anlatması pek mantıklı gelmiyor. .... "Hep gittiler. Yapayalnız. Çıt yok. Odaya şimdiye kadar hiç tanımadığım yabancı bir akşam giriyor. Gittikçe artan karanlık, iki parça eşyayı da benden uzaklaştırıyor ve beni daha yalnız bırakıyor." Bu satırları okudukça aklıma o arkadaşım = kardeşim(Mekânı Cennet olsun) geldi. İnsanların sadece hasta olduğu için ondan yüz çevirmeleri, çıkarcı ilişkilerin kaçınılmaz bir gereği olarak sadece ona ihtiyaçları oldukları zaman aramaları ve belki de en kötüsü o hasta olduğu için onla konuşup kendilerini üzmemek ve üzgün hissetmemek için onu akıllarına bile getirmemeleri... Velhasıl kelam, büyük ibretler taşıyan bir kitap oldu benim için. Huzur içinde yatmaktansa bir an için de olsa başkalarının dertlerini hissedebilmek bana insan olduğumu hatırlattı. İnsanlığımızı ve acziyetimizi unutmamak dileğiyle.. Hayırlı geceler!

Dokuzuncu Hariciye KoğuşuPeyami Safa · Ötüken Neşriyat · 2022102,3bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kivirciktosh