Okuması oldukça zor bir yazardan bir roman: Döşeğimde Ölürken. Gerek yazım tekniği olsun gerekse anlattıkları olsun kavraması oldukça güç. İçimizde, zihnimizde zaman-mekan dikkate almadan nasıl düşünüyorsak, düşlüyorsak, bunların yazıya dökülüşüdür… Buna da bilinçakışı tekniği diyoruz edebiyat literatüründe…
Yazdım ya, okuması en zor yazarlardan biri William Faulkner, Döşeğimde Ölürken kitabına dair bir şeyler yazmaya sabah sabah döşeğimde başladım, düşümde devam ediyorum. Kitap, bir yol macerası aslında, ABD’nin güneyinde plantasyon çevresinde geçiyor, kırsal bir yaşam… Bir aile söz konusu. Bundren ailesi… Aileden ölümü yakın olan ya da ölen bir annenin vasiyeti üzerine, beni türkülerle gömün, beni memleketime gömün demesi… Anne öldü, anne ancak öldükten sonra sesini duyurdu. Ee ortada bir vasiyet var, çocuklar her ne kadar ne yapsak ne yapmasak ikilemine düşse de baba da biten son söz, vasiyeti gerçekleştireceğiz, anneyi istediği yere gömeceğiz. Tabii cenaze arabası haliyle yok, imkan yok, uzun bir yol, bir kağnı hikayesi gibi, uzaktan uzakta ölü taşımak… Bu süreçte karakterlerin zihninden geçenleri okuyoruz aslında. 15 farklı anlatıcı var, bölüm bölüm, çoluk çocuğun zihninden geçenleri biz tahayyül etmekte zorluk çeksek de yapbozu tamamlamak oldukça zor oluyor.
Bundan sonraki William Faulkner okuması, yeter artık okuyayım dediğim, Ses ve Öfke olacak.
