Çünkü, eğer o, Ksenophon ve Platon'un düşüncelerini benimserse, bunlar o zaman artık kendi düşünceleri değil, iyiden iyiye onların düşünceleri olacaktır. Yalnız bir başkasını izleyen kişi hiçbir şey bilemez; aslında, hiçbir şey bulmaz, hatta hiçbir şey araştırmaz. ''Non sumus sub rege, sibi quisque se vindicet''. [Bir kralın emri altında değiliz; herkes bildiği gibi yapsın. (Seneca, Lucillus'a Ahlaki Mektuplar, XXXIII.)]. Hiç değilse, bildiğini bilsin. Onların doğalarından derinden etkilendiğinde bile, öğütlerini öğretmesi gerekmez. Hatta bunları nerede muhafaza ettiğini hiç pişmanlık duymadan unutsun; ama kendine mal etmeyi bilsin. Gerçek ve akıl herkese aittir; hatta bunları ilk kez dile getirene bile, sonradan tekrarlayandan daha fazla değil. Birlikte gördüğümüz ve aynı biçimde anladığımız andan itibaren böyle bir şey artık Platon'a değil bana da aittir. Arılar, şurada burada çiçeklerin özünü toplar, sonra da bundan gerçekten kendilerinin olan balı yapar; artık ne kekikten, ne de mercanköşk çiçeğindendir alınmıştır. Böylece, eğitimci de gerçekten kendinden bir şey yapmak için, başkalarından elde ettiği temel bilgileri şekillendirecek ve katıştıracaktır; onun sağduyusu budur. Eğitimini, çalışmasını ve öğretimini biçimlendirmede sadece bu sağduyuya bel bağlamak zorundadır.
*denemeler 1
Sayfa 199 - Say YayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.