Biraz duygulanmaya, hüzünlenmeye ya da en açık şekliyle biraz ağlamak isteyip de bahane arayan var mı dostlar? Tam bize göre bir kitap buldum çünkü. Sayfaları çok kısa olduğundan çabuk çabuk geçmek de mümkün. Uzun bir yola sokup sıkmak yerine çabucak bitiyor ve duyguyu da çok sağlam veriyor. Denemek ister misiniz? Ben denedim, memnun kaldım. Kitap, çok etkileyici. Yani adamın gerçekten de 2 çocuğu var. 2 çocuk da engelli. Bunlarla olmaktan gurur duyuyor ama çok üzülüyor adam. Çocuklarından birini tedavi ettiriyor ve doktor artık gökyüzünü görebilecek diyor, çocuk 3 güne vefat ediyor ve adam ‘Gökyüzünü Gördü’ diyor. Ne kadar acı bir cümle değil mi? Ben çok etkilendim. Önceden okuduğum ilk kitabında da böyle etkilenmiştim zaten. Ayrıca sonradan yazarın bir kızı daha oluyor ve o engelli değil. Bunu da belirtmekte yarar var. Çünkü ben başka çocuğu olup olmadığını merak ettim, varmış. Ya aslında söylenecek çok fazla söz de yok. Başımıza gelmedi, çoğumuz bekarız, evladımız olsa ve böyle durumda ne hissederdik diyoruz. Çoğumuzun aklına da Allah Korusun demek gelir ama ola ki başa geldi, ne olacak? Yani gerçekten bunun acısını yaşamış insanların sadece yazıları bile o acıyı hissetmeyi mümkün kılıyor. Ne diyelim. İyi okumalar dilerim..

Nereye Gidiyoruz Baba?Jean-Louis Fournier · Yapı Kredi Yayınları · 20093,003 okunma

·

35 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sadık Kocak