Garip mahlûktur insan. Günü gününü tutmaz. Bir gün gelir başını okşar, ertesi gün yüzüne bile bakmaz. Sonra nankördür. Bugün istediği şey gerçek olsun mutluluktan havalara uçar, yarın yine yüzünden düşen bin parça dolanır ortalıkta. Ben neler gördüm, neler duydum bu dükkânda, sokaklarda.
Hele bir şey var ki, ırkım adına çok bozulduğum, söylemeden edemem.
Bizi bir aşağılama, küçümseme, hakaret etme aracı olarak kullanır
insanlar. Serseri olana it derler mesela, sadık olana köpekleşmiş; düşkün olanlar hâlimiz itten beter derler ya, neymiş bizim hâlimiz? Yahut hâline köpekler güler derler ki, bizde düşene gülmek de, tekme atmak da yoktur hâlbuki.
Bu sözleri duyunca üzülürüm. Biz de konuşuruz kendi aramızda ama insanı böyle anmayız hiç.
Çıkarı için birinin kapısında bekleyene insanlaşma ya da kendisine yemek veren eli ısırana -ki bu çok nadiren olur- senin yaptığını insan bile yapmaz demeyiz. Yapmayacağından mı? Hayır, ama biliriz ki o da insanın fıtratı.
Sayfa 12 - Eksik Parça YayınlarıKitabı okudu
··
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.