Şimdi çok saçma bir işe kalkışacağım: Tutunamayanlar’ı yorumlamak gibi saçma bir iş. Not: Bu alan Olric içermez. Tutunamayanlar: 724 sayfa, 4 bölüm, 2 ana karakter(biri ölü). Turgut Özben: Mühendis. Evli. İki çocuk babası. Kitapta tutunmaya en yakın kişi-idi. Selim Işık: Mühendis. Bekar. Ölü. Hiç bir sınıfa dahil olamamış(tutunamayanlar dahil) Kitap Turgut Özben adlı kişinin arkadaşı Selim Işık’ın intihar haberini alması üzerine başlıyor. Aldığı haberin sarsıntısı ile arkadaşını ne kadar tanıyıp/ tanımadığını sorguluyor ve Selim Işık’ın bilmediği dünyasına atıyor kendini. Tutunamayanlar Oğuz Atay’ın okuması en güç kitabıydı benim için. Diğer tüm kitaplarının temellerini sayfaları karıştırdıkça fark ediyorsunuz. Sanki ilk eserinde insanlığa karşı biriktirdiği her şeyi yazıya dökmek istemiş. Yazıya döktüklerinin arasında bazı yerleri anlamak ve olayın akışına uymak beni ciddi anlamda zorladı. Ama en karmaşık yerlerin sonunu öyle bir yere bağlamış ki her seferinde kitaba olan bağlılığım bir kat daha artmış oldu. Özellikle de kitabın yazılmasının üzerine yarım asır geçmesine rağmen insanların, toplum düzeninin, fikirlerin aynı çizgide kalıp bir adım bile ilerlememesi beni en çok yaralayan kısımdı. Atay kitabında aynı duyguyu vurguluyor : Anlaşılamamak. Yaptığı tüm ironiler, attığı her Ha-Ha, içinden kurduğu tüm cümleler ile bunu bağırıyor bize. Kitabındaki karakterleri kendisini anlatmak için bir köprü olarak kullanıyor belki de. Oğuzcum Atay biz seni anlayamadık, anlayamayız. Kimsenin kimseyi önemsemediği, anlamaya zahmet bile etmediği bu dünyaya sen fazlaydın. Tutunamayanlar’ın listebaşı sensin. Sonra da tutunduğunu sananları alfabetik olarak yazabiliriz,çok da önemli değil.

TutunamayanlarOğuz Atay · İletişim Yayınları · 202062bin okunma

·

6 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betull