“Kimsenin içinden çıkamayacağı şu Karamazov’lar deryasında suçlu ile suçsuzu, borçlu ile alacaklıyı ayırt etmek mümkün değil.” Karamazov Kardeşler; yazarın son roman olma özelliğini taşır ve yayınlanmasının ardından yazarımız hayata gözlerini yummuştur. -adeta tamamlanan bir görev sonrasında piyasadan çekilme gibi değil mi?- “İnsan gerçekten Tanrıyı icat etti. İşin garip, şaşmaya değer yanı, Tanrının gerçekten var olması değil, böyle bir fikrin, Tanrı ihtiyacı fikrinin, insan gibi vahşi, zararlı yaratığın kafasında yer edebilmesi…” Hummalı ve sarsıcı özellikler taşıyan romanda; ahlak ve etik açısından karakterlerin ve sosyal çevrenin sık sık kendini ve toplumu eleştirdiğini, hatta bir iç mahkeme özelliğini görebilmek mümkün. Kitapta herkes kendi vicdan ve ruhunun yargılayıcıdır. Okuduğum sanrıları yer yer Raskolnikov’un sancılarına benzetsem de Karamazov Kardeşler bambaşka şekilde ele alınmayı fazlasıyla hak ediyorlar. Dinin ve kilisenin izlerine çok sık yer verilmiştir olan kitapta; Tanrı’nın varlığı da sıkça birçok karakter tarafından sorgulanmıştır. “Tanrıma isyan ettiğim yok, sadece dünyasını kabul etmiyorum.” Karakterlerimiz ise; her şeyi alaya alan para göz olan, baba olarak hiçbir varlık ve sevgi göstermemiş Fyodor Pavloviç, hayatı boyunca sevgi görmemiş ve haksızlığa uğramış büyük oğul Dimitri; kendini aileden ve toplumundan soyutlamış fikirleriyle ortanca oğul İvan ve kendisini kiliseye -çokça sorgulamalar ile- ve Tanrı’ya adayan küçük Karamazov Aleksey. Masumiyet karinesinde sanık; suçu kesinleşene kadar suçsuzdur. Ortada bir cinayet ve bir sanık vardır. Kitabın akışında ise suçlu olup olmasına bakılmadan yargılanan karakterimiz...

Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202334,7bin okunma

·

8 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

•contra mundum•