O zaman vazgeçmeye başlar. Bu hayatına yeniden heyecan kazandırır; gelecek yeniden umutla dolmuştur. O zaman şöyle düşünmeye başlar: “Sahip olduğum herşeyden vazgeçeceğim. Dünyanın en mütevazı, en yoksul insanı haline geleceğim. Büyük bir aziz olacağım ve dünya ne kadar çok şeyden vazgeçtiğimi bilecek- daha önce hiç kimse bu kadarından vazgeçmedi. Dünyanın en büyük azizi ben olacağım”. Yeniden umut belirmiştir. Ego yeni bir yaşama, yeni bir bedene bürünmüştür: Şimdi vazgeçmeye başlamıştır, vazgeçip duracaktır.
Mülkiyetin sonu olmadığı gibi, vazgeçmenin de sonu yokmuş gibi görünüyor. Vazgeçip duruyor- önce giysilerinden, yemekten, evinden herşeyden- yoldaşlıktan, arkadaşlıktan, ilişkiden, insanlardan. Himalayalarda bir mağaraya veya ormanın derinliklerinde bir manastıra kaçıyor. Vazgeçip duruyor ama bir gün yine bunun da sonu geliyor. Yine herşeyden vazgeçmiş ama hiçbir şey kazanamamış. Yeniden sıkılıyor. Manastıra gidersen zengin insanların yüzünde gördüğün sıkılmış ifadeyi, oradaki rahiplerin yüzünde de göreceksin. Aralarında hiçbir fark yoktur.
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.