İnsanlığın büyük yıkımlarından sonra; bilgi - gerçeklik önemini kaybeder; " inanma " ihtiyacı dışa vurur. Bu dönemde dogmatizm, akıldışılık her alana sirayet eder; iradesi zayıf olanlar yaşarken çürür.
Böyle dönemlerde sadece insanın ruhundaki soyluluğu onun düşmesini önler.