Kazuo Ishıguro’nun en ilginç romanıdır. Okuduğumda bana bir anımı anımsattı. Anadolu’nun ücra bir ilçesinde öğretmenlik yaparken bir kadınla tanışmıştım. Yalnız yaşıyordu sanırım. Onu hep gözleriyle komut verir gibi baktığı ayaklarıyla, koşar adım yürürken görürdüm. Dolayısıyla ona baktığımı fark etmezdi. Ama bir gün yolda bir şey düşürmüş olmalı ki etrafında aranırken yakaladım onu. “yardıma ihtiyacınız var mı?” Diye sordum. “yok! Teşekkür ederim.” Dedi. “ben hallederim.” Ses tonundan her şeyi kendi başına halletmeye alışık olduğunun acı özgüveni seziliyordu. Kafasını kaldırıp yüzüme tekrar bakmayışından da insanları kendinden uzak tutmaya çalıştığı... Yine de o gün ona yardım ettim galiba. Emin değilim, belki başka bir gün yardım etmişimdir. Ama bana güvenmesini sağlamak kolay olmamıştı. Sonraları en yakın dostu oldum. Benden başka kimseye pek fazla tahammül edemediğini söylerdi. Zamanla tüm zaaflarını, pişmanlıklarını, neden hayal kuramadığını anlattı bana. Dediğim gibi dostuydum artık. Sonra ne mi oldu? Onu da siz tahmin edin. Ben artık “uzak tepeler”i incelemeliyim. Bu anlattığım neydi peki? Bu romanla ne ilgisi vardı? Romanı okudunuz mu? Yine de anlamadınız mı? Ben Ishiguro kadar usta bir kurgucu değilim, kusura bakmayın. Siz en iyisi beni boşverin Uzak Tepeler’i okuyun.

Uzak TepelerKazuo Ishiguro · Yapı Kredi Yayınları · 20181,556 okunma

·

1.158 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.