Bosna öksüz, Mostar yalnızdı o günlerde. Ölüm meleği kentlerin üzerine yamalı çadırını kurar; genç, yaşlı, çocuk demeden, Boşnak canı almadan gitmezdi. Meltem rüzgarı eski günlerdeki gibi insanın içini hafifçe okşayarak esmez, acımasız mermileri saklardı içinde. Boşnaklar, gözlerinde, dudaklarında soğuk bir kilit taşırcasına susar, barışı beklerdi.