Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.27
Gönderi
Beden Asla Yalan Söylemez
beden yalnızca zihin için bir araç değildir, beden kendisi olma arayışındadır. beden kendisini inşa edebilmek ve kendisini oluşturabilmek için odada bir diğer bedene ihtiyaç duyar. beden, kendilik gibi yalnız ve yalnız ilişki içinde oluşabilir” diyor. ilişkisellik içinde kendini var etme mücadelesi veren bedenlerimiz kim bilir ne çok deneyimi ve yaralanmayı sessiz bir biçimde kaydediyor düşündünüz mü? zihin bu kayıtların hangi bölümlerini acıyı katlanılmaz bulduğu için erişilmesi zor köşelere gönderiyor?
çocuklukta yaşanılan acıların inkarı ve bunun hayatlar ve toplum üzerindeki etkisi temasına odaklanan, felsefe, psikoloji ve sosyoloji öğrenimi görmüş ünlü psikanalist ve yazar, alice miller (1923-2010) “beden asla yalan söylemez” kitabında deneyimlerimizin kayıtlarının hücrelerimizde olduğu gibi tutulduğunun altını çizerken, gerçek ve güçlü duyguların inkarının; anıların, duyguların ve ihtiyaçların, fark etmeden bastırılmasının bedenlerimiz üzerindeki etkisiyle, bireysel ve toplumsal düzlemde ödenen bedelleri aktarıyor.
birine öfkelenme özgürlüğümüz yoksa onu sevmeyi seçemeyiz. sevmeme özgürlüğümüz olmayan birini gerçekte(n) sevemeyiz.
birine karşı hissettiğimiz duygu "ona karşı hissetmemiz gerekenler" diye önceden tarif edilmişse, onunla meselemiz bitmeyecek, hatta başlayamayacaktır bile.
gerçek hayatta "böyle hissetmem lazım!", "şöyle hissetmemem lazım!" diye bir şey yoktur çünkü. hisler ne yöne gideceklerini gerekliliklere sormazlar. hiçbir 'gerçek' ve olgun ilişki özünde nesnel değildir. özneler 'gerçek' paylaşımlarını nesnellik üzerinden kurmazlar.
kabullenme özgürlüğümüz olmayan her duygu dışarıya akamayan bir irin gibi bedenimizi ve ruhumuzu ele geçirir. içimize hapsettiğimiz her duygu aynı zamanda içimizi hapseder.
üzerini örttüğümüz her şeyin altında kalırız çünkü. eksik olduğumuzu ararız, hem de eksik bırakandan ya da ona benzeyenden. noksanımızı, bizi zaten noksan bırakandan dileniriz bir ömür boyu.
oysa yapabileceğimiz yegâne şey alamadığımız ilgiyi, saygıyı, duygularımıza dair anlayışı, korumayı ve koşulsuz sevgiyi kendimize gösterebilmemizdir. insan ancak kendi kendinin ebeveyni olabildiğinde yetişkin, özgür ve mutlu olabilir.
bunlar içinizde bir yerlere biraz tanıdık geliyorsa bu kitabı okumaya hazırsınız. size bu kitabın kimle veya kimlerle ilişkinize dair olduğunu söylemeyeceğim yine de… çünkü biliyorum ki söylersem kaçacaksınız. size iyi gelmediği, sizi mahvettiği, sizi hasta ettiği, sizi mutsuz ettiği hâlde kaçacaksınız.
oysa kaçmanın kendisiydi asıl korkunuz. biraz canınızın yanmasına izin verirseniz, canınızın yanması geçecek
miller kitabında, çocukluk acıları ve yaşanılan istismarların inkarının, “gerçek hissedilenin” yerini “neyin hissedilmesi gerektiğine ” bırakması arasındaki ilişkiye odaklanıyor. “neyin hissedilmesi gerektiğinin” çoğunlukla ahlak ve kurumsallaşmış dinin talepleri tarafından tayin edilmesi bireyin bazı duyguları kendisine hissetme izni vermesini imkansızlaşıyor. çünkü ahlak ve kurumsallaşmış dinin “emri” kişinin anne babasını her koşulda, her türlü suistimale rağmen sevmesi gerektiğini “dikte ediyor”. içselleştirilen bu emri yerine getirme kaygısıyla gerçek hissedilenin feda edilmesi, bireyin kendi gerçekliğinden vazgeçmesi, içsel çatışmanın temelini oluşturuyor. çünkü bedenimiz ahlak kurallarına değil, nefes alma, dolaşım, sindirim gibi işlevlerine göre, yalnızca gerçekten hissettiğimiz duygulara tepki gösteren bir sistem. alice miller bu durumun yarattığı baskının sonucunu şu şekilde ifade etmiş;
“"ağır hastalıklar, erken yaşta ölüm ve intihar; aslında gerçek hayatlarımızı boğsalar da ahlak dediğimiz kurallara boyun eğmemizin mantıklı sonuçlarıdır. hayatın kendisi yerine, bu kuralları yüceltmeye devam ettiğimiz sürece, dünyanın her yerinde durum böyle olmayı sürdürecektir.
beden böylesi bir muameleye isyan eder, ancak onun konuştuğu dil, hastalık dilidir... zoraki sevginin çok büyük bir zarar verebileceği gerçeğinin genel olarak farkına varılması şarttır.
çocukluğunda sevilen insanlar, bunun karşılığında anne babalarını seveceklerdir, onlara anne babalarını sevmelerini söyleyen bir emre gerek yoktur. bir emre itaat, asla bir sevgi doğuramaz.”(s.61)…
beden gerçeklere göre yaşar . samimi gerçek duygular üretilemez yok edilemez de. bu duygular yalnızca bastırılabilir, kendimizi avutabilir ve bedenlerimizi kandırabiliriz”( s. 29)
miller, bu kandırma ve avutma halinin çocuklukta çekilen acıların önemsiz görülmesinin beden üzerindeki etkilerini psikoterapist olarak vaka deneyimlerimden ve ünlü yazarların biyografilerinden yola çıkarak (marcel proust’un astımı, yukio mişima’nın 44 yaşında uyguladığı hara-kiri, james joyce’un geçirdiği sayısız göz ameliyatı gibi) örneklerle somutlaştırıyor.
miller’ın kitabını okudukça, istismarın yaralarını küçümsemeyi, savuşturmayı bırakmanın, iyileşmeye ve sağlıklı yetişkinliğe giden yolun ön koşullarından biri olduğuna ilişkin inancınız artacaktır. çünkü, “yetişkinlik hakikati inkar etmemektir, bedenin duygu seviyesinde hatırladığı hikayeyi bilinçli olarak kabul etmek ve bastırmak yerine o hikayeyi birleştirmek demektir” (s. 91).
burada esas olan veya önerilen ebeveynlerden intikam almak değil, olanları olduğu gibi görmenin özgürleştiriciliğidir. ancak o zaman kendi hayatlarımızı onaylayıp, kendimize saygı duymayı becerebileceğimiz ve biraz olsun “dinlenebileceğimiz” unutulmamalıdır. bunu gerçekleştirebilme noktasında ise kişinin kendisinden taraf olabilecek bir yoldaşa, refakatçiye, “aydınlanmış bir tanığa” ihtiyacı bulunmaktadır.
miller, bu tanımlarla psikoterapistlerin esas rolünü ortaya koyuyor. dolayısıyla her türlü akademik ve kuramsal eğitimin de ötesinde ihtiyacımız olan bedende saklı olan bilginin gücüne saygı göstermek, kendi çocukluğumuzda başımıza gelen gerçeklere bakabilmek, yaşam öykümüzün gizli kalmış parçalarıyla buluşabilmek, acılara göğüs gerebilmek ve büyüyebilmek…
·
557 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.