Yapılan resim güzel evet ama ya resim yapmanın güzelliği? Resmi güzelleştiren sadece renkler ve çizgiler midir? Yıllarını renklerle ve çizgilerle yeni bir ışık ve yansıma dili inşa etmek için harcayan ressam, son kez kendine yöneliyor... Bir ressamın ölümle hesaplaştığı demlerde otoportresini resmetme cesaretini hangi hislerin kırılışı ile anlamaya çalışabiliriz? Yüzünü tuvale geçirirken hangi titreyen çizgiler, hangi fersûde renkler ressam ile kendisi arasında bir perde örmüştür? Ressam kendi yüzünü hangi korkuyla gölgelemiş, hangi ümit ile aydınlatmaya çalışmıştır? Şimdiye kadar yaptığı resimlerde "gördüğü" ile "görmek istediği" arasında karar verirken yaşadığı tereddüt, kendi yüzünü resmederken yaşadığı mahkumiyetin sebebi değil midir? Her akşam yaptığınız resimlerle ve taslaklarla aynı odada uyumak zorunda olduğunuzu düşünün. Alıntı renkler, çalıntı renkler, gizli ve açık renkler, kripto renkler... Işık ve gölge, siyah ve beyaz arasında sonsuz bir güzergâh! Işığın önündeki renkler ile karanlığın ardındaki renklerin bir hülasası ressam ömrü. Sanırım ressam otoportresini ikinci el renklerle yapmak zorundadır! Ressamların kurduğu devrik cümleleri anlamaya çalışıyorum. Osman Hamdi Bey kendini neden bir derviş gibi resmetmiştir? Herman Hesse kendisi de sulu boya resim yaptığı için mi bu kitabına resmi ve renkleri katmıştır? Kitapta resim yok ama kelimeler renkleri öyle canlandırmış ki! Tam bir ironi. Bir ressamın tablosundaki renkleri, kelimelerle anlatmak. Ya kendi şiirini resmetmek isteseydi Hesse? Ressamdan beklediğimiz yeni renkler yaratması mıdır? Renklerle retinamıza ulaşan dünya, ressamla kalbimize ulaşıyor. Ressam son resminde, ikinci el renklerle kendine bakmak istiyor. Yine bir tereddüt: gördüğü mü yoksa görmek istediği mi? Peki göstermek arzusu ressamın neresinde yatıyor?

Klingsor'un Son YazıHermann Hesse · Yapı Kredi Yayınları · 2018397 okunma

·

319 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.