Hayat hep eli kulağında gibi
Hayat hep eli kulağında gibi görünüyor.
Ya da sadece geçmişte kalan geçip giden bir an gibi.
Asla burda değil!
Asla şimdi değil!
Hep sezgisel olarak algılanan bir vaat.
Bir kokuda, bir bakışta, nostajinin yarattığı belirsiz hislerde.
Bize sevdiğimizi hatırlatan bir bedenin dokunuşunda.
Peki neden sadece sevdiğimiz insanın dokunuşunda değil?
Hep en iyi şeylerin ileride olduğuna inanıyoruz. Arkamızda biriktirdiğimiz günlerin sayısı artarken bu inanış sönüyor. Her şey saman tadını almışken heves etmek uzak kalıyor. Çocukken gelecek, bana devasa bir sonsuzluk gibi gelirdi.
Neden her şeyi çocukluğumuzda ki gibi yoğun hissetmiyoruz. Acı dışında!
Hayat devam ediyor geçmişin kesesi dolmaya başlarken geleceğin kesesi hafifliyor ve terazinin yönü geçmişe dönmüşken bize kalan anılarımız oluyor.
Ben gördüğüm ve hissettiğim her şey miyim?
Hayat hiçbir türün derdine bakmaz, hele bireyin hiç.
Korkunç olan hayat, ölüm değil.
Sürekli bir tükenmenin eşiğinde oluşu...
·
711 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.