"Eğer hayvanları da tanrılar yaratıyorsa, onları da kendilerine benzetip, övünürler. Mesela bir horoz niçin şöyle düşünmesin:
Evrende her şey benim içindir. Toprak, üstünde yürüme ye yarar; güneşin işi bana ışık tutmak ve ısıtmak, yıldızların işi yaşamım ve kaderim üzerinde etkili olmaktır. Rüzgârlar, sular bana rahatlığı sağlar. Bu gökkubbe benim kadar hiç kimseyi kayırmaz. Ben evrenin birtanesiyim. İnsanoğlu benim yiyeceğimi, içeceğimi arayıp buluyor. Oturacağım yeri yapıyor. Bana hizmet ediyor. Buğdayı benim için ekip biçiyor. Gerçi beni kesip yiyor, ama bu işi kendi cinslerine de yapıyor. Ben de insanoğlunu öldüren, yiyen kurtları yiyorum."
Bir şahin aynı şeyi daha büyük bir gururla söyleyebilir,
evrenin en güzel, en soylu yeri olan göklerde istediği gibi uçabilmekte çünkü.
İnsanın en kötü durumu kendini bilmediği ve idare edemediği zamanlardır.