Çok merak ediyorum, bizler sevdiklerimizin kıymetini ne zaman öğreneceğiz? Bugün olanın yarın olmayacağını düşünerek neden sevdiklerimize sevgiyi hissettirmiyoruz. Belki şuan olan beş dakika sonra hayatta olmayacak bunu düşünerek bir şeyler yapmalı insan. Hayat geçiyor öyle böyle bitiyor ama biz hep bir gurur hep bir kapris içindeyiz. Böyle yaparak ellerimize ne geçiyor? Düşünsenize eğer bir şey olursa o gülüşü bir daha göremeyeceğiz, o kokuyu bir daha duyamayacağız, o elleri bir daha tutamayacağız, o gözlere bir daha bakamayacağız, o tenlere bir daha dokunamayacağız.
Neden tenleri sıcakken sarılmıyoruz? Neden tenleri buz gibi olduğunda kıymetini anlıyoruz?
Evet belki kalbimiz kırıldı belki onurumuz kırıldı belki çok fazla üzüldük ama her şeyin bir çözümü var her şeyin bir yolu var. Bir şeyleri düzeltebiliriz. Geçmişte üzüldük diye geleceğimizde de üzüleceğiz diye bir kural yok ki. Geçmişlerimiz kötü diye geleceklerimizi de kötü yapmak neden. İnsanlar değişebilir ve bizler şanslarımızı denemedikçe kaprislerimize devam ettikçe bir şeylerin değiştiğini anlayamayız ki. Ancak severek anlayabiliriz, değer vererek anlayabiliriz. Evet belki bazı şeyler aynı kalmış olarak bulacaksınız ama bence bunlara rağmen bir şeyleri düzeltebiliriz. Bir "nasılsın" kelimesi bile bir insanı değiştirebilir. Ölüme her an bir adım yakınız, azrail hep ensemizde, yarın hatta iki dakika sonra ne olacağı belli değil. O yüzden yol yakınken bir şeyleri kaybetmeden sevgi verelim. Sevdiklerimizin soğuk tenlerine değil sıcak tenlerine sarılalım. İş işten geçmeden bir şeylerin kıymetini anlayalım.
Unutmayalım her çiçek su ve sevgiyle büyür...
-Fatma Afra-