"Cəbhədən qaçan oğlan"
O cəbhədən qaçıb gəldi,
gəldi ata evinə
Döydü doğma bir qapını
o sevinə-sevinə
-Ana
-Necə qapı açım
mən cəbhədən qaçana?
-Mən gəldim sizi görüm.
-Yox, buna dözməz ana.
Sənə Hünər adı verdim,
mən arzuma yetmədim.
İgid oğul bəslədim mən,
fərari böyütmədim.
Oğul, qayıt tez cəbhəyə,
boyuna qurban olunm,
Səni görmək istəmirəm,
fərari tək, ay oğlum
Gedir cavan...
Kor-peşiman...
tanış yola düzəlir.
Sonra döyür bir qapını...
o qapıdan səs gəlir
-Kimsən?
-Mənəm.
-Qaçmısanmı?
qız dedi qəlbində qəm:
-Mən fərari sevməmişəm.
mən qəhrəman sevmişəm.
Gedir cavan...
Kor-peşiman..
"Bu nə işdir"-deyir o
Yolda tanış bir dükanın
qapısını döyür o,
Bir ucaboy oğlan çıxır,
üzü gülər, səsi şən:
-Ə, bu sənsən, köhnə dostum
Əcəb edib gəlmisən!
Olub burda biz şərik
bala-bala işlərik.
Yol üstündə taxta dükan-
şamların kölgəsində
Elə məşum haray var ki,
küləklərin səsində.
O haraya gedirdisə
özünə yad sanırdı.
Ayağının altda sanki
yer od tutub yanırdı.
O, hər kəsdən gizlənirdi,
qəlbdə günahı,suçu
O gündüzlər satıcıydı,
gecələr qaravolçu
Gör xəyanət edən zaman-
necə alçalır insan!
Bir gün elə yağış yağdı,
şiddətli sellər axdı.
Göy şamların zirvəsində
odlu ildırım çaxdı
Bir də şimşək çaxanda
şam da yandı dükan da
Hayla gələn vayla getdi
bircə anın içində
Fərari də külə döndü
o dükanın içində
Namərd oğul cəbhələrdən
qaçıb gəldi, nə gördü?
Fərarinin cəzasını
təbiət özü verdi.
~ 
Nəbi Xəzri
·
89 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.