“Kırılıyorum, hayal kırıklığına kapılıp oturakalıyorum. Peki ne yüzünden? Yaşam. Kör kuyuya kovasız gitmek gibi, arsız bir yalan olsa bile. Yaşamak bana göre değil; çünkü ne insanları seviyorum ne hayvanları; bunun üzerine kafa yormaya başlar başlamaz düşünceler her şeyi çarpıtıyor, bastırıyor. İnsan kendisine yavaş yavaş yabancılaştığını anlıyor; sabahları kalkıyorum, başka şeyler istiyorum. Konuşsaydım herhangi bir duygu taşımadığımı söylerdim. Konuşsaydım dünya birdenbire depresyona girerdi.” (syf.7-8)
