"İkimiz de tüm gece konuştuk, ve meleğin kulağına rağmen ikimizde hiçbir şey anlamadık." Kitabın sonundan alınan bu söz aynı zamanda çok şey ifade ederken hiçbir şey anlatmamayı da başarıyor desem? Kitap çok akıcı değildi ama kendince derin bir hikâyesi ve yoğun felsefi bir yanı vardı. Kıyamet sonrası dünyanın yeniden yapılanmakta olan, artık bilinçsel olarak insanlıkları bile belirli bir miktarda yeniden yapılanmış, geçmişe de bu günlerine de geleceklerine de çok farklı bakan insanlarına dair bir anlatıydı diyebiliriz. Bazı noktalarda ilerletmekte zorlansam da bittiğinde güzel bağlanacağını tahmin ettiğim için sekteye düştüğüm o noktaları aştığıma gerçekten pişman olmadım. Son birkaç bölümde, bu incelemenin ilk metnindeki gibi hissettim ve oturup düşünce daha temiz bir anlam yapısı kurabildiğimi fark ettim. Karakterler ile çok zayıf bağ kurduğumu da ayrıca itiraf etmeliyim. Bu da benim kitaba derinlemesine çekilmemin önüne geçti. Birkaç sahnede Günde Bir Kez'e ve onun peşine düşen Konuşan Saz'a öfkelenmedim değil ama bu duygusal itmeler gerçekten çok zayıftılar. Bunun da ötesinde ne kitabın geçtiği kıyamet sonrası dünyayı ve içerisinde yer almayı sevdim (Kıyamet yaşansa bile orada olmaktan heyecan duymalı, bunu zevkle yapmalı okur.) ne de o dünyayı derinlemesine hissederek aldım. Bilimkurgu atmosferi çok güçlü değildi, kurgusal bütünlüğü biraz zorlanarak inşa edilmiş gibiydi ama yine de sonu ile bir parça da olsa kurtarıyordu. Kitap için şunu rahatlıkla söyleyebilirim: Tane tane, dikkatli okunmalı ve okundukça üzerine düşünülmeli. Anlattığı şeyler okunmayı ve üzerinde düşünülmeyi hakediyor. Bununla birlikte, kitap bittiğinde kendinizi yeniden dünyanıza döndüğünüz için şükrederken bulacaksınız. Hem de gelecekteki o dünyanın gerçekten kıyameti çoktan atlatmış, gayet yaşanabilir yapısına rağmen.

Makine YazıJohn Crowley · İthaki Yayınları · 202063 okunma

·

270 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.