Keşke kitaplığımda o kadar bekletmeseydim de önceden okusaydım. Beş yaşındaki bir çocuğun çocukluğunu yaşamak varken bu kadar acıyı anlaması ve babasına karşı bu düşünceleri söylemesi ("Önemi yok, onu öldüreceğim!"
"Ne diyorsun sen, küçük; babanı mı öldüreceksin?"
"Evet, yapacağım bunu, başladım bile."
"Tabanca alıp güm diye patlatmak değil! Hayır; onu yüreğimle öldüreceğim, artık sevmeyerek... ve bir gün büs bütün ölecek.") Ne kadar da acı bişi ve ondan yaşça büyük bir dostunun olması onu arkadaşı ve babası yerine koyması ve en acısı da onu kaybedince sanki babasını kaybetmiş gibi bir acı yaşaması sonlarına doğru çok özüldüm.. AH ZEZE AH ZEZE...
