"Düştüm," dedi kasılan yüzüyle. Ağlamak üzere olduğunu fark edince şefkatle gülümseyip kollarımı kaldırarak ayağa kalkmasına yardımcı oldum.
"Olsun, hayatta bazen düşebiliriz. Canımız acıyabilir, dizlerimiz kanayabilir." Güven verici bir şekilde ellerini sıkıp parmaklarının üstüne öpücüklerimi sıraladım.
"Ama önemli olan o an çektiğin acı değil, o acıya rağmen düştüğün yerden kalkman. Ayağa kalkmayı başarırsak diğer tüm sıkıntıların üstesinden gelebiliriz. O yüzden düştüğünde ilk işin ağlamak olmasın tamam mı? Önce ayağa kalk ve anneni bul."
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.