Üniversite yıllarında tam bir Atilla Atalay tutkunuydum. Hıbır’da yazdığı Eray’a o kadar hayrandım ki tırnaklarına oje, dudağına ruj sürmeyen bendeniz, bir arkadaştan aldığım kırmızı oje ile kahve kupamın üstüne Eray yazmıştım. Sanırım hayatım boyunca hiç bir şeyin bu derece güçlü fanı olmamışımdır.
Aradan geçen otuz küsür senenin ardından tekrar Atilla Atalay okumak bana gençliğimin tadını veriyor. Seksenler dizisi izlemek gibi. Ah gençlik, sen ne güzelsin.
