Son ada, son sığınak, son insani köşe... Kitabı elime alınca bir sinema filmini takip ettiğimi düşündüm. Betimlemeler o kadar güzel ki. Ve kitabı bitirince hayvan çiftliğinin gelişmiş halini buldum. Kitabın içeriğine gelince adada yaşayan 40 hane ve 40 hanenin ütopik hayatını distopik hale getiren bir emekli devlet başkanı. Kitabı okuyunca tek bir ülke ya da kişiyi temsil etmediğini göreceksiniz. Kitabın tek bir kazananı var, o da haklı mücadelesinden vazgeçmeyen martılar... Herkes elinden geldiği kadarını, içinden geldiği kadarını yaparak adada mutlu ve mesut bir şekilde hayatlarını devam ettiriyorlardı, ta ki başkan gelip ada düzenini değiştirene kadar. Başkan masumane halka öyle demokratik yaklaşıyor ki kimse isteklerini reddetmiyor. Böyle olunca da bu darbeci devlet başkanı küçücük adayı kendi ihtirası uğruna küçük bir ülke rejimine çeviriyor. İnsanların - ki bu insanlar yıllardır adada yönetime gereksinim duymadan yaşamış - sonradan gelen yönetimin boyunduruğuna kolayca alışması, kanıksaması, inanması ve sorgulamayı bırakması da kokay olmamış ama yine de kimse özgürce fikrini ifade edemiyor. "Kelimeleri güzelleştirerek ya da şiddetlendirerek, güzel tasvirlerle insan hallerini anlatmaya kalkma. Sen eylemi anlat, gerisini okur kafasında tamamlasın." diyordu kitaptaki baş kahramanın yakın arkadaşı. Ve Livaneli'nin bu kitabında ben bu cümleyi ince ince yaşadım. Okumanız gereken ödülü hak etmiş bir kitap.

Son AdaZülfü Livaneli · Doğan Kitap · 201351,1bin okunma

·

104 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.