Çok üzülüyorum sensizliğe. Senin benim olmaman, kahrediyor. Nedendir bilinmez göz yaşlarıma öğrettim artık akmamaları gerektiklerini. Ne kadar özlesem de biliyorum bana geri gelmeyeceğini. Kaderimi kendimin yönlendirememesi düşüncesini hiç sevmediğim için işimi kadere bırakmıyorum. Sokağa her çıktığımda sanki sana rastlayacakmışım gibi özenle çıkıyorum. Belki karşılaşırız da boynuma sarılırsın diye en güzel kokuları sıkıyorum. Bana dönüp tek kelime ''merhaba'' bile yazsan, kalbimin o anda ki ritmini tahmin edemiyorum. Seni özlüyorum, seni içimde hep anıyorum. Sakın ha beni aciz sanma, yüzüme gülümsemeyi öğretebildim ben. Kimse anlamıyor ne hissettiğimi. Belki de ben böyle düşünüyorum. Bilmiyorum; ıssız bir adada yalnız başıma kalmış gibiyim sanki. Kalbim bomboş, benden başka hiç kimse yok. Nefesimin sesinden başka bir ses işitmiyor kulaklarım. Halbuki sen varken böyle miydi? Yanımda olmamana rağmen seni her zerremde hissediyordum. Beni hiç anıyor musun acaba yalnız kaldığında? Anmıyorsan sorun değil, ben seni hep anıyorum çünkü. Kendine ''SEV KENDİNİ'' dediğin vakit de ben bunu senin yerine fazlasıyla yapmaya çalışıyordum. Gördüğüm herkeste seni arıyorum. Geçen gün bir kızın diş yapısını seninkine benzettim. Karşında otururken bana karşı her gülüşünde öndeki iki dişine hayran kalmıştım. Şimdi kimde görsem o güzel dişleri aklıma sen geliyorsun. Ah çok salağım, hiç aklımdan çıkmıyorsun ki? Seni hiç tanımamış gibi yapmayı çok denedim; ama başaramadım.
Ne olur affet beni, ne olur.
21.07.21
·
49 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.