Ve her güzel şeyin bir sonu vardır diye boş yere söylemediklerini görüyoruz. İyisiyle, daha iyisiyle Necib Mahfuz’un da, şimdilik, sonuna geldik. Yine bir aile ve toplum kitabıyla bitirdik seriyi.
Kahire Üçlemesi sonrası bu kitabı okuyunca ben direkt olarak o kitabın özetini okur gibi hissettim kendimi. Bilmiyorum aynı kitapları okuyan var mı, benzer duyguları mı hissettik ama sanki daha hızlandırılmış, daha özetli bir versiyonu vardı sanki karşımda ve bu düşünceden kurtulamadan bitirdim. Neden bilmiyorum ama hislerim böyleydi.
Özellikle anlatılan yıllar ve kuşak değişimleri bana bunu düşündürdü. Başka bir kitap, başka bir yazarda görüşmek dileğiyle. Biliyorum ömrüm yetmeyecek. İyi okumalar dilerim..