-normal’ davranışın patolojisi, kendinden vazgeçişin sonucu olarak uzlaşmanın patolojisi olarak gizlenir.
-Kaderimiz üzerinde belirleyici olma iktidarı, asla bu sorumluluğu taşıyacak güçte olmamalarına rağmen tam da böyle insanlara teslim edilir. Ama bunun nedeni aynı zamanda bu insanların, gerçekçiliğe ve güce dair kendi fantezilerimizi temsil etmeleridir.
-Şizofrendeki yarılma, duygu bütünlüğünü, yani iç dünyasıyla temasını koruma çabasıdır. Onun deliliği aslında bütünlük olmayan dayatılmış ve ısmarlanmış bir bütünlüğe karşı çıkıştır. Örneğin bir başkasına acımak, kendini üstün hissetmek veya karşıdakini aşağılamak için duygudaşlık kullanıldığında şizofren bunun karşısında herhangi bir duygu uyumu göstermez. Uzlaşanların, kaygı veya sevecenlik belirten bir tepki beklediği yerde şizofren gülecektir. Bu nedenle şizofrene gerçeklikle ilişkisi olmadığı ve yarılmış olduğu tanısı konur.
-Açıklayıcı model olarak dürtü kavramı, özerklik için mücadelenin çocuğun gelişimindeki temel sorun olduğunu görmeyi engellemiştir.
-Zayıflık duygusuyla sıkı bir bağ içinde olan kendi uzak geçmişlerinde, anne babalarının istismar edici sevgisini emir üzerine ‘gerçek’ sevgi olarak algılamak zorunda kaldıkları için kendi insanlıklarıyla olan ilişkileri hasar görmüştür.
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.