Postman'a göre ABD'de bütün bir kamusal alan bu eğlence ideolojisi tarafından dönüştürülmüştür. Bu düşünme biçimi “televizyonun sürrealist çerçevesinde mantığı, aklı, ardışıklığı ve çelişki kurallarını terk eden bir söylem tipini” ön plana çıkarır (Postman, 2014, s. 119). Burada geçerli olan akıl değil duygu; gerçek değil şovdur. İlk anda abartı gibi gelse de bu düşüncelerin karşılıklarının olmadığı söylenemez. ABD'de gerçek cinayet davalarından trajik aile olaylarına birçok şey televizyonda canlı olarak gösterilmekte, televizyonda günah çıkarılmakta ve daha birçok konu televizyonun nesnesi kılınmaktadır. Kitlenin bir cinayet davasıyla komik bir diziden, politik veya dini tartışmaların yapıldığı bir programla bir macera filminden beklediği şey de aldığı şey de aynıdır. Postman'a göre burada içerik değil; eğlence, imaj ve görsellik önemlidir ve bu programların hepsi aynı işlevi görür: Boş zamanlarda kitleyi eğlendirme.
Postman'ın analizine göre burada asıl “tehlike” bu görsel, yüzeysel, imaj ve şov merkezli düşünce biçimi bir kere içselleştirildiğinde söz konusu toplumda bütün meselelerin aynı yüzeysellikte ele alınmaya başlanması ve bütün ilişki biçimlerinin “imaj bırakma” üzerinden yürütülmesidir:
Sayfa 125Kitabı okudu
·
87 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.