Featured Comment
yazınızı okurken sürekli yatılı okullarda yaşadığımdan dolayı; silah dışında ne kadar askerlik ile yatılı sistemlerinin birbirine benzediğini ve ne kadar insanlığı ön plana çıkarmayıp vatan millet sevgisini marş okutmaktan geçtiğine... bireylerin ruh halline önem vermekten ziyade sadece orda bulunan üst düzey yöneticilerin daha doğrusu hiyerarsi sistemini başında bulunan kişilerin isteklerinin bize dayatmaya çalışan insanların olduğunu gözlemleme şansı buldum. yatılı okullarda 6 ya da 7 yaşındaki bir çocuğun okula getirilip bırakıldıktan sonra insan olmanın ve topluma daha iyi birey yetiştirmekten ziyade kafamızın ne kadar boş şeylerle doldurulduğunu, aç kalma , aile özlemi, yağan karla birlikte iliklerimize kadar hissetiğimiz soğuk havanın vahşi yüzünü yaşayarak görme mertebesine ulaştım.. Silah ve diğer insanlığı yok eden bütün araç ve sistemlere karşı mücadele edilmesi gerektiğini düşünüyorum. Umarım yazdıklarımla sizi sıkmamışım
''Bambaşka hayatlardan gelmiş birbirimize zorla misafir olmuştuk işte''..çok iyi ! tercüman olmuşsun ..teşekkur
Okur bir esere başladığında bir direnç başlar esere karşı. Başka bir deyişle, her eserin aşılması gereken kritik bir eşiği vardır. Bu eşik aşılamadan eseri okumak zül gelir okura. Yarım bırakmanın sebebi bu ısınamama halidir. Okur eserin içine girememiştir, ondan yarım bırakır. Ben buna "Esere Isınma Direnci" diyorum. Bir yığın sebebi olabilir. İşte bu yüzden eserin başlangıcı çok önemlidir. Yazarlar nasıl bir başlangıç yapacaklarına, bundan dolayı çok kafa yorarlar.
Yazı dilinizi çok sevdim. Oldukça samimi olması, daha işin başında işte bu sözünü ettiğim direnci kırdı. Değerli kalemden yine böyle mest edici paylaşımlar bekleriz. Okumaktan mutluluk duyarım.
Bu yorum görüntülenemiyor
Heinrich Böll, kitabı vesilesiyle kaleme aldığınız bu yazıyı okusaydı, gözlerinde biriken yaşları görmenize aldırmadan alnınızdan öperdi, büyük bir ihtimalle. Öyle ya, bir yazar için, yazdıklarının okurunda nelerin müsebbibi olduğunu görmek önemli bir şeydir. Yazar kendisini böyle tanıyabilir ancak.
Çok güzel bir öykü okudum. Çünkü daha ilk satırdan itibaren yazan kalemin olmaktan çıktı metin, içinde gezintiye daldığım benim olan bir şeye dönüştü. Bu kalem yazmada yeni değil, mürekkep lekesi yeni bulaşmamış bu parmaklara. Bu kalemden çıkan bir kitabı ister öykü ister roman olsun, memnuniyetle okurdum. Kaleminize, yüreğinize sağlık üstadım.
Metin hocam sizin güzel yazınız beni yazmaya itti bugün..sırf bu yüzden sahile indim..teşekkür ederim hüsnü nazarınız için:)
Kaleminize sağlık, Rogojin Bey. Bugün bana neler oluyor, bilemiyorum. Okuduğum her paylaşım, bana rahmetli babamı hatırlatıyor. Çünkü, sizin askerliğinizi yaptığınız Erzurum, babamın da askerlik yaptığı şehir. Hem de tam Üç yıl. Dile kolay!Arkasında gözü yaşlı bir eş ve ağzı süt kokan bir bebek (Abim). Yüreğimin en derininden gelerek gün yüzüne çıkan hislerimle, şimdi altı ay askerlik yaptıkları halde caka satarak hava atanlara nispet edercesine, siz de askerlik mi, yaptınız diyesim geliyor. Muhakkak ki, ben asker ocağı nedir bilmem! Ama birinci elden anlatılanların en büyük tanığıyım. Ege bölgesinde doğmuş ve yaşamış olan babamın, soğuk bir iklime sahip özellikle kış mevsiminde, beline kadar karla kaplı olan yollarda yürümenin imkânsız olduğu koşulları sanırım anlatmaya gerek yoktur. Hele bir de annem ve abim için, kaç defa askerden kaçmaya yeltendiğini. Gelin görün ki, yıllar ne çabuk geçiyor. Sanki yaşanılanlar daha dün yaşanmış gibi.
Bir kez daha, kaleminize ve yüreğinize sağlık.
Sevgiyle kalın...
Çok teşekkür ederim..babanız gibi insanların yaşadıkları ile kıyaslanamaz bile...
Bu yorum görüntülenemiyor
Okuma konusunda iyiyimdir diye düşünüyorum. Ama okumak bana maalesef kelimeleri hayata geçirmeyi kazandırmadı, siz öyle güzel anlatıyorsunuz ki kıskanmamak elde değil. Bazen düşünüyorum, yazarlar nasıl yazar oluyor diye, bence bu doğuştan gelen bir yetenek , su yolunu bulunca akıyor. Siz askerliği babamın memleketinde yapmışsınız, babamda Mardin 'de yaptı. Aynı Serpil Hanım'ın dediği gibi annem ve ben de özlem ile hep babamın yanına kaçtık. Babam bahsetmeyi pek sevmezdi çünkü o zamanlar terör olmasa da kaçakçılık varmış ve yine yanı başınız da arkadaşlarınız ölüyormuş. Ne kadar acı bir deneyim bu askerlik Allah askerlerimizin yardımcı olsun, ellerinize sağlık
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.