Kant diyor ki, biz kafamızda yarattıklarımızı doğaya empoze ederiz. Biz doğaya bakıyoruz. Bölük pörçük bir şey. Onları biz kafamızda topluyoruz. Bir şey yaratıyoruz kafamızda ve kendimize, işte doğadaki budur diyoruz.
Sayfa 374 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
·
107 görüntüleme
Evren kocaman bir yumak. Zihnimiz birtakım duyularımız ve duyularımızın eksikliğini kısmen kapatabildiğimiz teknolojimiz sayesinde gördüğü örüntüleri, kendisinin kısmi bir şekilde kurgulayabildiğini göremeyip evrenin kendisi zannederse, sahip olduğu aklın en büyük handikapını işlemiş olur. Doğada yasalar yoktur, bunları insan zihni tasarlar. Doğada canlı veya cansız diye bir ayrım da yoktur. Bu da insan zihninin bariz bir ürünüdür; entelektüel birer "kurgu"dur. Tüm bunların entelektüel "kurgu" olmaları kötü müdür? Hayır değildir. Ancak bunun ötesine hiçbir zaman geçemeyecek oluşu da insan türünün yazgısıdır. Diyelim ki bunların ötesine geçildi. Zihin hapishanesinden çıkabilen bu varlığa artık insan diyebilecek miyiz? Bence hayır, o başka bir şey olacak. Belki de -tanımını dahi yapamadan- tanrı dediğimiz şey... Böylece o şey anlayacak ki kendisinden önceki insan denen varlıkların tanrı dediği şey meğer kendisiymiş. Anlayacak ki tanrı ancak evrimleşebilirmiş, başka türlü var olamazmış.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.