Hesse’nin ilk “Ağaçlar” kitabını okudum ve çok beğendim. Keşke herkes ağaçlara bakıp Hesse’nin gördüğünü görebilse. Bugün bu durumda olmazdık belki de. Siddartha’da yine evrensel bir konuyu ele alıyor. İnsan soyunun en büyük girdabıdır anlam arayışı. Akılla ya da kalple bir şekilde bir sebep ararız durmadan. Yaşamı anlamlı kılacak bir neden için dinlere, öğretilere sığınırız. Yeter ki sorularımız bir cevaba kavuşsun. Yaşam yolculuğunu nasıl sürdüreceğimiz, değerlerimizi oluştururken nelere dikkat edeceğiz yahut hakikaten bir doğru var mı, varsa bunu bilebilir miyiz? Bla bla bla … O kadar çok sorusu var ki insanın… Yaşamda hepimiz farklı var oluruz. Kimimiz; Govinda gibi sürekli arayış hâlindeyizdir, aramaktan etrafımızı göremez oluruz. Çoğumuz “çocuk insan”ızdır: Hayatın telaşında, küçük hesaplarla büyük resmi aklımıza bile getirmeden yaşarız. Toplumun içerisinde var olmanın bedelidir bu: kendiliğini kaybetmek ya da hiç bulmamak. Toplumun getirdiği sunulan ne varsa körü körüne inanır, kabul ederiz. Vasudeva gibileri ise sanırım çok azdır. Bazılarımız ise Siddartha’dır. Hiçbir şey öğrenilemeyeceğini öğrenmek için hayli zaman harcar. Bu yolculukta pek çok Siddartha olur. Brahman Siddartha, samana Siddartha, tüccar Siddartha, kayıkçı Siddartha. Bütün bu yolculuklardan sonra bilgeliğin ne olduğu içinde tomurcuklanmaya başlar. Ki bence yaşama dair bilebileceğimiz, bulabileceğimiz yegane bilgi budur: Bilgelik; her an, yaşamın ortasındaki birlik düşüncesini düşünebilme, onu hissedebilme ve nefesle içine çekebilme konusunda ruhta her an var olan bir bir gizli hünerden, yetenekten başka bir şey değildi.

SiddharthaHermann Hesse · Can Yayınları · 202038bin okunma

·

138 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tuğba Türker