Hermann Hesse, 1917 yılında kaleme aldığı "Sığınma'' başlıklı denemesinde bir düşünceden söz eder: Yeryüzünde kaçıp sığınacağı, saklanıp gizleneceği herhangi bir yer! İnsanlardan ve gürültüden uzak, doğa ile başbaşa.. Orada huzunu kaçıracak hiç bir şey olmamalı. Yalnızlığını, uykularını, düşüncelerini hiçbir şey sekteye uğratmamalı.
Yıllar geçtikçe bu düşleminin daha çok güçlenmesine, farklı kaynaklarla beslenip gelişmesine karşın; bu süre içinde yaşadıkları, okudukları, geçirdiği sağlık sorunları, düşüncelerinde karşıt cepheler oluşturmaya başlar. Bir ara, ömür boyu düşlediği o sığınağa kavuşma olanağına sahip olsa da kendince çeşitli bahaneler uydurarak, gitmemek için yan çizmeye çalışır. Sonunda gerçeğe ulaşır: Bir ömür boyu aradığı yer, kendi dışında değil, içindedir! Kendisinden başka kimsenin bulunmadığı, dünyanın elinin uzanmadığı, tek başına saltanat sürebileceği, bir dağda ya da bir mağaradakinden daha güven içinde yaşayabileceği bir yer! Hesse sözlerini şöyle noktalıyor:
Ey derinlerde saklı yatan sığınak! Hiçbir fırtına ulaşamaz sana kadar, hiçbir ateş yakmaz seni, hiçbir savaş seni yok edemez. İçindeki küçük odacık, küçük tabut, küçük beşik, sen hedefimsin benim!
Sayfa 126Kitabı okudu
·
319 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.