Genelde distopya okumayı sevmem. İhtiyaç duymam daha doğrusu. Etrafıma şöyle bir bakmak ve dünyadan haberler okumak distopya görmeme yeter. Hem de akla hayale sığmayacak saçma, acımasız ve tuhaf olaylar... İnsan aklı ve insana dair tüm değerlerin aşağılanması... -burdan sonrasını kitabı okumadıysanız okumanızı tavsiye etmem- Bu kitaba karşı da önyargılıydım. Çoğu distopya gibi içimi bayacağını, bunaltacağını, bakışıma çok da bir şey katmayacağını düşünüyordum. Bitirince kitaba haksızlık ettiğimi fark ettim. Belķi telafi için incelemesini uzun tutuyorumdur. Her şeyden önce kitap bana umut verdi. Özellikle kitaptaki kız, tavırları, arkadaş canlısı olması ama yine de yalnızlığı, bazen yaşlı olduğunu düşünmesi, korkuları, en çok sevdiği şeyin insanları seyretmek olması... Ama insanların hiçbir şeyden bahsetmemesi, tek konuştukları konunun markalar, firmalar olması, sürekli televizyon seyretmeleri, çocuklarını televizyonun karşısına oturtup başlarından savmaları, ezberciliği övüp üzerine düşünülmesi gereken konulardan, felsefeden, sosyolojiden kaçmaları... Yazar okul yaşının düşürülmesinden bile bahsetmiş. O yıllarda, hayatlarında sadece televizyon, radyo varken, şimdiyi çok güzel tarif etmiş. Okuduğum diğer incelemelerde kitabın dilini beğenmediklerinden bahsetmişler. Evet, kitabın yazım tarzı biraz farklıydı ama beni rahatsız etmedi. Kız öldüğü için de mutlu oldum, böyle olması gerekirdi. Genel olarak beklentimin üstündeydi. Belki okuduğum zamanlamanın etkisi de vardır. Sanıyorum kızın ölmesi hem beni en çok mutlu eden hem de üzen olaydı. Tuhaf. 7/10

Fahrenheit 451Ray Bradbury · İthaki Yayınları · 202289,8bin okunma

·

106 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dilara