Nobel Edebiyat Ödülü sahibi Portekizli yazar Jose Saramago ile "Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş" eseriyle tanışmıştım. "Körlük" okuduğum 5.kitabı. Okuyan bilir,noktalama işaretlerinde sadece nokta ile virgülü kullanır. Herkesçe kayıtsız kalınamayacak konuları akıcı bir dille , sarkastik zekasını ortaya koyarak anlatması hayranlık uyandıracak türden. Haddim olmayarak bir genelleme yapmış olacağım belki ama , belli olguları metafor olarak kullanıp okuyucuyu kitaplarına bağlamayı başaran bir yazardı Saramago. Noktalar ,virgüller ,şahıslar birbirine karışacak endişesi taşımadan kitaplarında kaybolmak mümkün.
Bu kitapta da daha önce okuduğum Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş'ta olduğu gibi, isimsiz bir ülkede olaylar geçiyor. İşlenen konu evrensel olunca ülke ya da insanların isimlerinin pek önemi kalmıyor.
Trafikte arabasıyla bekleyen bir adamın birdenbire kör olmasıyla başlıyor olaylar. Bu körlük kısa sürede tüm ülkeye hakim oluyor. İnsanların kör oluşu karanlığa bürünmekten ziyade beyaz bir körlüktür. Zamanla yaşanan olaylar öyle iç acıtıcı hale geliyor ki kitapta anlatılanlara ara verip gerçek İle yüzyüze geldiğinizde ,beyaz körlüğün insanlığı zaten sarmış olduğunu görürsünüz.
Yakınlarımıza karşı kör oluşumuz, toplumsal olaylara kör oluşumuz, bizi yönetenlere karşı kör oluşumuz ayrıca onların bize karşı kör oluşu , sorgulamadığımız her şey aslında bu kitabın bütünüdür. Ve bakmak ile görmek arasındaki o ince çizgiyi yüzümüze çarpan bu kitap tüm övgüleri hakediyor kanaatimce. Kitabın içinde geçen ,vicdani körlüğümüzü en güzel şekilde anlatan cümlelerden biriyle yorumu sonlandırıyorum. Sevgiyle kalın :)
"Gözlerimizle görmemeye başlamadan önce bizler zaten kör olmuştuk, korku bizi kör etmişti, aynı korku yüzünden körlüğümüz sürüp gidecek."
