" İdrakin biricik kaynağı ıstıraptır. "
Dostoyevski' nin okuduğum ikinci kitabı. İlk okuduğum 
Beyaz Geceler kitabıydı ama bende bu kitap kadar etki bırakmamıştı doğrusu. Bu kitap o kadar anlamlıydı ki, bitirdikten sonra kendi benliğim, duygularım, hatalarım, şahsiyetim hakkında düşünmeye başladım. Aslında kim olduğumu ve hayattaki amacımın ne olduğunu anlamaya çalıştım.
Kitap anlamlı olduğu kadar da ağırdı benim için. Özellikle de " Yeraltı " bölümünde çoğu cümleleri yavaş - yavaş ve bir kaç kez tekrarlayarak okuduktan sonra anca idrak edebildim.
Kitap iki bölümden oluşuyor. Birinci bölümü daha bir zor anlaşılan olsa da, ikinci bölümü okuduktan sonra ilk bölümü daha iyi anlaşılabilir hâle geliyor.
Bölümlerinden bahsedecek olursam, birinci - " Yeraltı " bölümünde ana karakterin 40 yaşlı hâli ile karşılaşıyoruz. Karakter bu vakte kadar yaşadığı onca acılardan sonra " yeraltına kapanıp " başına gelmiş tüm olaylardan tecrübe çıkararak insanlar, edebiyat, duygular ve bu gibi şeyler ile ilgili kendi fikirlerini paylaşmaya başlıyor. Bununla beraber insanlarda irade gücünün, tenbelliğin nasıl sorunlar çıkardığı ve karakterin bu sorunlarla ilgili düşünceleri de yer alıyor kitapta.
İkinci - " Sulusepkene Dair " olan bölümde ise olaylar yukarıda da belirttiğim gibi ilk bölüme nazaran daha akıcı hâl almaya başlıyor. Ana karakter bu sefer gençlik ve okul yıllarında yaşanmış olayları ve o zamanki hayatını, duygularını anlatıyor. Her insanın aslında derinlerinde kötü, pislik bir tarafı olduğunu, çoğu insanın bu hislerini gizletse bile beceremediğini ve aşağılık birine dönüştüğü anlaşılıyor bu bölümden.
Kitabı 1 günde bitirdim ama ömrüm boyunca hatırası bende kalacak. Bu arada hâlâ okumayanlar varsa okuyun derim. :)
·
115 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.