Ah ben anlıyorum; bu hayat bir olağanüstü hızla zamanı aşıyor. Beni korkutan o hız değil, duraklama anıdır. Evet, durgunluk gerçekten ürkütücüdür. Ben görmeliyim, hissetmeliyim; onun için uykuda geçen zamana acırım. Korka korka uyandığım geceler pek çoktur. Bilseniz, o elemeli gecelerde ne kadar düşünürüm! Zihnimde ne velveleler, ne şamatalar, ne muhakemesi meydana gelir! Yatağımın içine oturur, bu kedere batmış başı iki elimin içine sıkıştırır, bir başka yere bakmak üzere gözlerimi kapar, dururum.
Sayfa 40Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.