İçten içe yorgun olursunuz bazen, Ziya Paşa’nın da dediği gibi terazinin bu kadar sıkleti artık taşıyamadığını fark eder ve zihninizde ağırlık yapacak her şeyden kaçmak istersiniz. Ben de kaçtım, bir Güray Süngü romanı olsun dedim ve kaçtım. Neden Güray Süngü? Aslında bilmiyorum.. "Birbirinden farklı anlamlara" veya "birden fazla anlama" gelebilecek tek bir cümle kurabilmek.. kendimi bildim bileli çok severim bu tarzı..İlk kez okuyacaktım ama sanki bu tarz ile karşılaşacağımdan emin gibiydim. Bir yerden başlamak gerekiyordu ve Az Kalan Gölge olsun dedim, başladım.. Tutunamayan, hiçbir yerde hiçbir şekilde tutunamayan, ‘içinde manevi bir boşluk bulunan ama bunu fark edemeyen’, olmadığı yerde hep daha mutlu olacakmış gibi hissedip tüm hayatını o his için heba eden bir Osman hikayesi.. kendini içinde bulduğu tünelde hep bir ışık, bir çıkış yolu arayan veya aramayan insanın yalnızlığı/çaresizliği.. insanlardan kopuş, aileden kopuş.. bilinçli olarak yalnızlığı tercih.. Sürekli “abdest almaya giden” ve hiç sağlıklı bir iletişim kuramamış olduğu bir baba profili.. Evden ayrılarak çekip gittiği için babasının öldüğünden bile haberi olmaması ve bunu sonradan fark etmesi.. İşte bu sahneden sonra romanın geri kalanı, kalbinin acısını duymamak için artık kendinden de kaçarak ve bu acıyla yüzleşmekten korkarak sürekli uzaklaşan, -yaşadığı hayata yaşamak denirse- son anına kadar yüreğinde dinmeyen bir sızı olarak taşıdığı bu baba acısıyla yaşayan bir evlat profili.. “Beni hiç sevmedin be baba, dedim ama öfkeyle değil. Valla değil..” Babası tarafından sevilmediğini düşündüğü için ne aradığını bilmeyen, insanları sevmeyen, hiçbir yerde tutunmak ve sanki büyümek istemeyen bir çocuğu anlatmak istemiş gibi Güray Süngü. “-Ne oldu Osman, ne olmadı? -sevemedim -kimi -kimseyi..” Ömrünün son zamanlarında, günden güne azalan vücut kütlesi ve dolayısıyla azalan bir gölge ile her sabah zoraki doğrularak yatağından kalkıp saba makamında okunan ezanı dinlemesi de gösteriyor ki; bir insan ömrünün heba olmasına sebep olabilecek şeylerdendir sevgisizlik, aileden kopuş, değer görmeme ve maneviyattan uzaklık.. Çünkü “kalpler ancak Allah’ı anarak huzur bulur”du.. Keşke Osman(lar) da bunu anlasaydı deyip durdum vesselam..

Az Kalan GölgeGüray Süngü · İz yayıncılık · 2019324 okunma

·

539 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sezâ