Nasıl sezmezdi son nefeslerini verenler, kaçamaklarla dolu olduğunu burada bütün yaptıklarımızın. Hiçbir şey kendisi değil. Ey çocukluk saatleri, figürlerin arkasında geçmişimiz yoktu yalnız, gelecek değildi yalnız önümüzde olan.
Büyümesine büyüdük; zorladık kimi zaman kendimizi büyümeye, biraz da onların, büyümüşlükten başka şeyi olmayanların hatırı için.
Ama kendi başımıza gittiğimiz zamanlar sevinip oyalanırdık kalıcı olanla, evren ve oyuncak arasındaki uzayda dururduk, başlangıçlardan beri arık bir olay için kurulmuş yerde.
·
77 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.