·
422 görüntüleme
― Bu noktada bir iç çekişi ve son bir umudu bastırmayacağım. Nedir benim en katlanamadığım şey? Başa çıkamadığım yegane şey, beni boğan ve mahveden şey? Pis hava! Pis hava! Bir kusurlunun yakınıma gelmesi; kusurlu bir ruhun bağırsaklarını koklamak zorunda kalmam!.. Sefalet, yoksunluk, kötü hava, müzmin hastalık, zahmet, yalnızlık gibi nelere göğüs germez ki insan bunun dışında? Aslına bakılırsa bunun dışındaki her şeyle başa çıkılabilir, değil mi ki bir yeraltı varoluşuna, savaşçı bir varoluşa doğmuşuz; herkesin ara sıra ışığa çıktığı olur, ara sıra herkes kendi altın zafer anını yaşar ― ve işte o zaman nasıl doğmuşsak öyle dururuz, kırılmaz, gergin, yeni olana, daha zorlu olana, daha uzak olana hazır, tüm zorlukların yalnızca daha fazla germeye yaradığı bir yay gibi. ― Ne ki zaman zaman ― "iyi"nin ve "kötü"nün ötesinde kutsal bağışlayıcılar olduğunu varsayarsak ― bir bakış bağışlayın bana, mükemmelleşmiş, tamamlanmış , mutlu, kudretli, utkulu ve hala korku salabilen bir şeye t e k b ir bakış! İnsanoğlunun varlığını haklı çıkaracak bir insana, onun tamamlayıcısı ve kurtarıcısı olacak, uğruna i n s a n a o l a n i n a n c ı m ı z a tutunabilecegimiz bir talih eserine bir bakış!.. Çünkü durum şu: Avrupalı insanın küçülmesi ve eşitlenmesi b i z i m için en büyük tehlikeyi barındırıyor içinde, yoruyor çünkü bu manzara ... Daha büyük olmak isteyen hiçbir şey görmüyoruz bugün; hep betere, daha betere gidildiğini seziyoruz, daha cılıza, daha iyi huyluya, daha akıllıcaya, daha rahata, daha vasata, daha kayıtsıza, daha Çinliye, daha Hıristiyan'a ― insan, kuşkusuz, sürekli "daha iyi" oluyor... Avrupa'nın kara yazgısı da burada işte ― insana duyulan korku ile birlikte, ona olan sevgiyi, hürmeti, umudu, ve evet, ona olan istenci de yitirdik. İnsana bakmak yoruyor artık ― bugün nihilizm b u değilse başka nedir ki?.. İnsan yorgunuyuz... (Sf.37)
İÇİNDEKİLER:
Öndeyiş,
Birinci İnceleme; "lyi ve Kötü", "lyi ve Fena",
İkinci İnceleme; "Suç", "Vicdan Rahatsızlığı" ve Benzeri Şeyler,
Üçüncü İnceleme; Çileci İdeallerin Anlamı Nedir?.
D o ğ r u yolu bana, değişik dillerde "iyi"yi imleyen sözcüklerin etimolojik açıdan ne anlama geldiği sorusu gösterdi: gördüm ki hepsi de aynı kavram dönüşümüne uğramış ― hepsinde de sınıfsal anlamdaki "soylu", "asil" kavramı temel kavram; "asil ruhlu", "soylu", "üstün ruhlu", "seçkin ruhlu" anlamındaki "iyi" de zorunlulukla bu temel kavramdan doğmuş: bu evrim bir diğer evrime, "bayağı", "avam", "aşağı" kavramlarının en sonunda "f e n a " kavramına dönüşmesine yol açan evrime koşut gidiyor hep...
(Sayfa 20 - Kabalcı Yayınevi, Birinci Basım: Ekim 2011, Çeviren: Zeynep Alangoya)
... adalet tamamen geleneksel veya toplumsal bir kurgu, tamamen insan arzu ve istencinin bir yaratısı olarak görülebilir. Ne var ki, Nietzsche adaleti böyle görmez. Adaletin veya güçlü, sağlıklı bireylerin tin ve yargılarıyla tanımlanan yüce anlamında adaletin, kara vicdanın yargıcı konumunda olduğu ve geleneksel ahlakı mahküm ettiği düşüncesi, Nietzsche'nin başlıca kesin yargılarındandır.
(Sf. 134, 
Nietzsche: Bir Ahlâk Karşıtının Etiği, 
Peter Berkowitz)
Zulüm tek başına ne iyidir, ne de kötü; daha ziyade hizmet ettiği amaca göre kötü ya da iyi olabilir. Hafıza, eğitim, kanun, özgürlük, vicdan ve aslında karakterin disipline sokulması ve oluşturulması da bir tür zulümdür, yani arzu ve tutkuların zor kullanarak bastırılması, yeniden yönlendirilmesi ve eğitilmesidir. Nietzshe için, zulmedilmesini gerektiren birincil amaç, insan mükemmelliyetine ulaşmaktır...
(Sf. 133, Nietzsche: Bir Ahlâk Karşıtının Etiği, Peter Berkowitz)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.