Güncelliğini insanlık var olduğu sürece devam ettirecek bir kitap yazmış Zweig. Çünkü insanlık var olduğu müddetçe savaşlar ve bu savaşlara karşı duruşlar var olmaya devam edecek. Öyküde; savaş, vatan, prensip, etik, özgürlük ve aşk çıkmazı arasında kalmış, mecburiyetin getirdiği kaçınılmazlık duygusu altında ezilen bir adamın çaresizlik içine düşmüş ruh halini, kendi iç mücadelesini okuyoruz. Devletler ve yöneticiler kendi açılarından savaşı ne kadar gerekli görse de, sıradan insanların savaşa bakışları ya da ruh halleri bambaşka olabiliyor. Mecburiyet mi, özgürlük mü ? Savaş mı, ilke mi ? Vatan mı, aşk mı? Bu tür duygu çelişkilerini yoğun olarak barındıran harika bir öykü. Atatürk'ün söylediği vecize “Savaş zorunlu olmadıkça bir cinayettir” çok doğru bir söz. Fakat bu demek değil ki size karşı savaşanlara karşı eliniz armut toplayacak, öyle olmadığını yüz yıl önceki istiklal savaşımızda gördük ama hala çoğu insan bu sözü yanlış yorumluyor. Ordunuz savaşa sürekli hazırlıklı olmalı, güçlü bir ordu caydırıcılık ve barış ortamının sağlanması için kaçınılmaz bir unsurdur. Bu yüzden kuru kuruya savaş karşıtlığı yapmak bana çok saçma geliyor, üstelik öyle toz pembe bir dünya değil burası... Dünyayı kan gölüne çeviren sömürgeci malum devletlerin burnumuzun dibinde ve dünyanın farklı coğrafyalarında demokrasi kılıfıyla nice işgallere giriştiği ortada. Çoluk çocuk demeden öldüren, kadınlara tecavüz eden, tüm insani değerleri ayaklar altına alıp ülkelere çöken yamyam devletler olduğu müddetçe yapılacak en ahlaklı şey; yeri geldiğinde bu devletlere ve vekalet verdiklerine karşı savaşmayı reddetmek değil, bu yamyamların safında yer almamak, neferi olmamak, siyasi destek vermemek, işgallerine karşı çıkmak, cinayetlerine ortak olmamaktır. Zweig yaşasaydı eminim oda böyle düşünürdü.

MecburiyetStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202161,7bin okunma

·

70 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.