Hem okuması hem de yazması en zor tür şiirden sonra öyküdür.
Romandaki gibi belli bir kurguya kapılıp gitmek ve sürükleyicilik okuma acisindan cok daha rahattir. Ama öykü gibi az sözle çok şey anlatıp hem de kişiyi duygudan duyguya sürüklemek, her öyküde durup düşünmek hic kolay değildir. O yüzden yavaş yavaş sindirerek okunmali.Bir oturuşta bitirilmemeli,zamana yayılmalı.
Lucia Berlin 'in öykülerini de öyle okuyorum. Ölümünden 11 yıl sonra yayımlanan ve dünyada büyük bir okuyucu kitlesine ulaşan öyküler bunlar.Kendisi yaşarken de küçük.bir kitle tarafından takip edilirken hem dört çocuk büyütmüş hem sağlık sorunlarıyla uğraşmış hem de yazmış. Öyküleri otobiyografik ozellikler taşıyor. Yalniz kadınlar, tek başına çocuk büyüten anneler, temizlikçiler,çamaşırcılar ,öğretmenler, sağlıkçılar ve kırık kalpler.....Tekmili birden bu kitapta.Okuyun.....