Bağzı kitapları okurken, başka bağzı kitapların ne kadar boşuna zamanımı aldığını düşünüyorum. Son yillarda okumalarımda daha çok psikoloji ve felsefe alanına ağırlık vermeye çalışıyorum. Klasik diyebileceğimiz çalışmalarin yani sıra daha güncel -daha populer- yayınları da okumaya çalışıyorum. Bunlarin icinde bazan çok güzel çalışmalarla karşılaşıyor olsam da çoğu zaman tamamlama zahmetine girmekten kaçırdığım yayınlar da oluyor. Çok saygıdeğer ve sevilesi Chul han'in da değindiği gibi olumsallligin zorakiligi altında ayrı bir sınav veriyoruz. Içinde bulunduğumuz dönem sürekli bir "iyi"lik halinin olmasının gerekliliği/mecburiyeti dayatmasıyla karşımızda duruyor. Bunu sağlayamayan herkesi hasta/rahatsız statüsüne yerleştiriyoruz. Bazan bana acıyı guzelledigim ile ilgili "şakaci" atıflarda bulunanlar oluyor. Acıyı güzellemiyorum, hayır, acıyı görmezden gelmeyi reddediyorum. Varoluşun bütünselliği içinde yer alan fakat günümüzde artık olumsuz kabul edilip reddedilemeye çalışılan ofke,hüzün, yas,mutsuzluk, içe çekilme gibi duyguların/davranışların yadsınmaya çalışılmasını reddediyorum. Bağzı duyguların kabul görülüp bağzılarının görmezden gelinmesini reddediyorum. Reddedisim faydasizligindan ötürü. Baskilanan, gormezden gelinen, yok sayılan her duygu birgün mutlaka başka şekillerle karşımıza çıkmaya muktedir. Yaşamı bir bütün olarak göremeyen, zıtlıkların birlikte bir bütün oluşturduğunu goremeyen kimseler; performans ve gösteriş odaklı bir yaşayış senaryosuna sıkışan kimseler ile pesimist bir yaklaşıma tutunan kimseler; sürekli iyilik haline ulaşmak için didinen ve asla ulaşamayan kimseler ile her şeyden sikayetlenen ve asla harekete geçmeyen kimseler hepsi aynı potada eriyip gidiyor. Bu meseleyi şimdilik burada bırakayım. Gruen ile tanıştınız mi? Onunla tanışmak kendiniz ve öteki ile -dusman ile- tanışmanın kapılarını aralar. Öfke, siddet, yıkım, diktatörlük, yandaslik, itaat, putculuk ve bunların temelleri üzerine aktarımda bulunur. Varlığı taninmamis, yahut şımartılmış, yahut ihmal ve suistimal edilmiş bir çocuğun geleceğinden haberler verir, geçmişten örneklerle. Tüm anlattığı gercekliklerle yüzyüze gelmek bazan dehşet yaratabilir ama bunlardan siyrilabilmek için bütün bunlarla yüzleşmek şart. Acısından kaçınan, acısını bastıran, reddeden bir çocuğun neler yapabileceğine şahitlik etmenizi sağlar Gruen. Bebek hayatta kalmak için bakıcısının sevgi, şefkat ve korumasına ihtiyaç duyar.( Bunu Bowlby'nin çalışmalarını inceleyerek detaylı bir şekilde görebilirsiniz) Yemek, içmek, barınmak kadar hayati önem taşır sevgi bebek için. Insan doğumuyla birlikte hayatta kalabilmek için uzun bir süre ötekine muhtaçtir. Karşılaştığı kişi sevgisiz, gaddar, empatiden yoksun, gercek ihtiyaçlarına karşı duyarsiz, duygusuz bir kimse ise bu durumu tersine çevirerek hayatta kalmaya çalışır. Anne-babanin sevgisizligini, şiddetini, ihmalini vs kendine mal eder, onları suçlamak hayatla bağını kesecek kadar kuvvetlidir, bu bağı kaybetmemek icin kendi duyguları ile bağını keser, kendi duygularına yabancilasir. Duygularını o kadar bastırırki, bir yetişkin olduğunda bile bununla tekrar yüzleşebilmek çok büyük çaba ve cesaret gerektirebilir. Yansıdığı bu duyguları dışarıda arar ve olanca öfkesini, nefretini şiddetle dışarı vurur. Okurken aklima Rakel Dink geldi. Sanırım bunu daha öncede yaşamıştım.. Hrant'in ardından yaptığı konuşmada "bir bebekten bir katil yaratan karanlığı sorgulamadan hiçbir şey yapilamaz" demişti. Bu ifadesi beni o zaman da ve simdi de oldukca etkiler. Bu politik bir mesele demeden önce düşünmemiz gereken şey tüm bu politikayı üreten ve yürütenlerin de bu karanlığın mahsulü olduklarını ve karanlığın merkezine inmenin neden bu kadar önemli olduğunu fark etmek olduğudur. Ne politika, ne ekonomi, ne kültürel sistem, ne diktatörlük ve itaat bu karanlığın dışında degil. Bir bebekten bir katil yaratan bu karanlığı sorgulamak zorundayız.

İçimizdeki YabancıArno Gruen · Çitlembik Yayınları · 2016121 okunma

·1 alıntı·

659 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gülhan Akın