Neredeyse önümde duruyordu. "Kim ya da ne olduğumu unutmaman için."
Mavi, mavi gözlerinin içine baktım. "Senin yürüyen bir ölü olduğunu asla unutmam."
Yüzünden tanımlayamadığım bir ifade geçti. Acı olabilirdi. "Hayır, gözlerinden ne olduğumu görebiliyorum." Sesini neredeyse bir fısıltıya alçalttı ama baştan çıkartıcı değildi. İnsancaydı. "Gözlerin, gördüğüm en temiz ayna, ma petite. Ne zaman kendimmiş gibi davranmaya başlasam. Ne zaman hayatta olduğumu zannetmeye başlasam. Tek yapmam gereken yüzüne bakıp gerçeği görmek."
Sayfa 233 - Artemis YayınlarıKitabı okudu
··
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.